De eerste keer...

Nog maar een paar dagen en dan is het alweer een jaar en 10 maanden geleden dat we afscheid namen van Mirthe. We gaan op naar haar tweede sterfdag, haar derde verjaardag zonder haar, de tweede keer zonder haar op vakantie. Binnenkort gaan we bessen plukken bij de Pollekamp. Dat is één van de laatste dingen die we weer 'voor de eerste keer' gaan doen. Met ons vieren zijn we er een aantal keren geweest. Kilo's bessen hebben we geplukt voor smoothies, jam en in de cake. Een week of zes voor haar dood waren we er voor het laatst...

Gek is dat...hoe je ook als je bijna 45 bent zoals ik, weer dingen voor de 'eerste keer' kunt doen. Je hele leven ga je als mens door dit soort fasen. De eerste keer alleen zonder ouders...(heerlijk), de eerste keer alleen op pad na moeder te zijn geworden...(hé, de wereld is compleet veranderd, heeft een andere kleur), de eerste keer na de dood van mijn kind...(bestaat er serieus nog een wereld? Staan die mensen daar nou echt blij te lachen? Waar komen al die tienermeiden met paardestaart en opoefiets ineens vandaan?) 

En dan komen er weer nieuwe herinneringen bij...waar zij dan weer niet bij is...ik wil zuinig zijn met die 'eerste keren'! Zuinig zijn met Mirthe. Zuinig zijn met 'toen', met 'weet je nog?' Langzaam proeven, langzaam lopen, haar pakken uit de flarden in de lucht. Haar opsnuiven tussen de bessenstruiken - haar plukken en gewoon weer meenemen het leven in.

Maar het leven leeft zich voort...in razend tempo...houdt geen rekening met mijn gemijmer en verlangen. In dat leven ben ik voor de tweede keer afgestudeerd: nu als Geestelijk Verzorger. Het leven leeft zich in de lavendel in de tuin, in dochter E. die alweer 10 wordt, in een nieuwe zomerjurk, in boeken die ik lees en nog boeiend vind ook. In de groenten in de moestuin en in de bijen van manlief de imker.

Vaak voel ik de tegenstrijdigheid: de donkere kant, de dood die aantrekkelijk is, het immense gemis, verdriet en verlangen en daar doorheen het licht, het leven, verlangen en hoop. Dat niet alles stukloopt op haar dood. Dat er leven is ná de dood en mét de dood. Dat het mag. Dat het kan!