maandag 24 september 2012

Neighbour



Van het weekend was het Burendag. Met een flink aantal moeders en vaders gingen we aan de slag om het speeltuintje weer een goed aanzicht te geven. Je kent het wel: bladeren harken, struiken snoeien, eindelijk eens goed vegen en al het onkruid verwijderen rondom de glijbaan en de wipkip.

De middag werd afgesloten met broodjes kroket en een borrel, een geslaagde dag én een extra gelaagde dag. Want die moeder die ik al jaren gedag zeg, met wie ik klets over de kinderen, de verbouwing en de bakfiets is ook de verpleegkundige die mij heeft verpleegd toen ik werd binnen gebracht. Vertelde zij me. Toen ik naast haar zat. En vroeg wat voor werk ze doet. "Ik werk op de IC." "In Woerden?" "Ik ken je hele verhaal." "....slik..."

Het was goed om met haar te praten, er weer een gezicht bij te kunnen plaatsen. Toch: zij heeft me gezien op het meest intieme en extreme moment in mijn leven. Dat zit je toch wel anders naast iemand. Ik was van haar afhankelijk. Ze heeft me verzorgd, zich ontfermt over mijn familie. En vervolgens heeft ze me weer laten gaan om zich te richten op de volgende. Het is goed zo......
Ze gaat wel een afspraak voor me regelen voor een nagesprek, dat vond ik een goede suggestie van haar. Haar man, die bij de politie werkt, kan ook daar regelen dat ik inzicht krijg in 'mijn dossier'. Het is tijd ervoor...

Last weekend it was neighbour-day. With a lot of mothers and fathers we took care of the playground. Sweeping the floor, getting rid of all the leaves and weeds. In the afternoon we had snacks and drinks and while talking to one of the mothers (that I have known for a while now) it turned out that she is a nurse at the intensive care unit at our hospital. "I know your whole story", she told me.
It was good talking to her, although things will never be the same again. Simply because she has seen me when I was so fragile. For her it's work, but for me.....it's more than just her job. She did suggest a meeting with the medical staff to talk about my case. Her husband, who works at the police, can also arrange a meeting, so I can get more insight in my story. I feel the time has come to take these steps.....

dinsdag 18 september 2012

The body knows...

Vol goede moed ben ik aan meditatie begonnen. Leek me goed om meer te ontspannen, meer mijn lichaam te voelen en beter te leren ademen. Ik denk dat mijn lijf er ook blij mee is, want pas nu na twee jaar krijgt ze de ruimte om te laten zien en voelen wat er allemaal zit. En dat is een hoop! Ik dacht echt serieus dat ik goed op weg was met het verwerken van mijn hartstilstand, maar mijn lichaam heeft een eigen tempo en een eigen weten dat zich niet laat sturen.

Meteen al de eerste les voelde ik dat ik heel moeilijk in mijn lichaam kon zakken. Ik voelde een wattenhoofd en kon moeilijk meekomen in de geleide meditaties. Voelde me helemaal niet helder. Vorige week was de laatste meditatie op muziek, een soort tibetaans muziekje, heel rustig. Ik voelde de tranen stromen, tranen van een herinnering aan onze vakantie in Tibet, aan de zorgeloosheid die er toen nog was. Voordat ik kinderen kreeg, voordat ik ziek werd. De hele week heb ik hoofdpijn gehad en voelde ik me wiebelig. Heel langzaam heb ik af en toe wat aandacht gegeven aan de rusteloosheid in me, aan de angst. Gewoon door er af en toe naar toe te ademen een paar minuten.

Gisteravond had ik weer les en ik ging er al veel frisser naar toe. Maar tijdens de grondingsoefeningen ging het weer mis. Ik werd helemaal draaierig en misselijk, ik had helemaal geen zelf meer en vervloog gewoon. Ik voel dat er verdriet zit; een trauma haast. Ik voel ook dat ik op de goede weg ben. Dit dient zich aan, omdat ik er aan toe ben. Nu kan het en mag het. Ze zeggen dat het louterend werkt, wijsheid kan geven. Nou dat hoop ik dan maar! Hopen van Ganser Harte.

Last week I started with a meditation class. Just to relax a bit more and feel calm in my body. Little did I know that my body would react so emotionally. The first class I felt how disconnected my brain and my body are, and how my body has her own voice, her own pace. My mind? O yeah, she dealt with my SCA pretty well. My body? Hell No! She has been pretty traumatized and needs to heal slowly. I really need to take it slow, because otherwise it is way too intense. But this is the road to follow. What motivates me? The wisdom that all the traditions seem to promiss at the other end! :)