Het blog van Jan Greven is me dierbaar, omdat ik elke keer weer iets krijg waar ik echt mee verder kan. Zo las ik zijn meest recente stuk “Het leven is een opdracht”. Waarin het (onder meer) gaat over het verschil tussen het leven ervaren als een geschenk en het leven ervaren als een opdracht.
Na de dood van zijn dochter is het leven voor hem geen geschenk meer, maar een opdracht. Dat gaf me inzicht. Inzicht in mezelf en in de thema’s waar ik mee bezig ben de laatste tijd. In allerlei boeken en tijdschriften die ik lees, wordt vaak gesproken over dat het leven goed is. Dat je vertrouwen moet hebben, moet genieten van elke dag. Van het weekend hoorde ik het weer op televisie: (presentator) “Nou je hebt veel mee gemaakt, je zult nu wel dubbel hard genieten van elke dag en elk moment.” De persoon aan wie de vraag werd gesteld beaamde het, maar ik merk dat ik die reactie ergens wantrouw.
Ook ik heb geprobeerd om het leven (weer) te zien als een geschenk waarin ik vertrouwen kan hebben. Maar het leven en de dood zijn twee grootmachten met eigen spelregels en eigen wetten. Nu na mijn harstilstand geloof ik er niet meer zo in. Ik wil het wel graag geloven, enorm graag, maar elke keer faal ik daarin beetje waardoor ik me onrustig en verdrietig voel. Gedachten die boven komen zijn: “Ja maar: het leven is mij toch voor de tweede keer gegeven? En een gegeven paard mag ik natuurlijk niet in de bek kijken en ik heb geleerd overal altijd netjes “dank je wel” voor te zeggen.” En natuurlijk ben ik dankbaar, ENORM dankbaar, dat ik nog een tijdje verder mag leven. Maar de zorgeloosheid is eruit. Het ‘for granted’ is weggeglipt. De glans is eraf.
Daarom voelt het als een geschenk dat ik aangereikt krijg: het leven is een opdracht. Daar ga ik eens een tijd op broeden. In het stuk van Jan Greven gaat het over Bonhoeffer en over zijn geloof dat de basis vormt voor zijn opdracht. Omdat ik geen kerkelijke achtergrond heb, kan ik daar niet zo ver in mee gaan. Ik sluit me aan bij psychiater Koerselman die aangeeft dat de opdracht aanvaarden ook betekent dat je je eigen lot aanvaardt. Weer opstaat na ellende, het leven weer oppakt.
Als ik de woorden zo proef, smaken ze helemaal niet zo zwaar. Het leven als opdracht, als een appèl aan mij om weer op te staan. Als dank voor het leven.
Dutch journalist Jan Greven lost his daughter in January this year (she died of SCA). He tries to find his way in life again, inspired by books he reads and writes about. This time he writes about how life lost it's meaning as a gift, and moved towards life as an assignment. This means a lot to me and is (part of) an awnser to my struggles. You know: so many people say life is a gift, that life is good and that The One is good in the end. After my SCA I kinda lost that trust. People tend to think that after this trauma, I must enjoy every minute to the max. The truth is that I don't and that I feel guilty about that sometimes. I was given life a second time and I am GRATEFUL, but it is hard to accept it as a gift. But as a kid I learned to be happy and say Thank you and just keep smiling. This time there is something wringing, so when I read about how life can also be an assignment it made sense to me. Life as an appeal to me. An assignment to step up, accept my fate and carry on. My way to saying thank you for life.
