Afscheid Groep 8 - Mirthe's lievelingsboeken

Het is alweer even geleden dat wij uit naam van Mirthe afscheid namen van Groep 8. Hoe doe je zoiets? Een opdracht voor niet alleen ons, als familie, maar ook voor de leerlingen, leraren, ouders en andere betrokkenen. Hoe neem je een kind dat er niet meer is mee in de eindmusical? Mee in de overgangsgesprekken naar de middelbareschool? Mee in het afscheid nemen van Groep 8?

Al maanden van te voren werd mij gevraagd: "Kom je straks naar de eindmusical? "En kom je naar het uitzwaai-moment? "Welke rol zou ze gekregen hebben?" "Komen de ouders wel kijken juf?" Al die tijd heb ik gezegd: "Ik snap dat jullie het vragen, maar ik beslis op het moment zelf hoe ik me voel." Veel mensen spraken ook de behoefte uit om nog 'iets' te doen...

Wat een zegen is het gebleken dat er zoveel fijne mensen om ons heen staan. Zo opperde iemand het idee: "Mirthe hield ontzettend van lezen...laten we geld inzamelen en daarmee haar lievelingsboeken aan de schoolbieb schenken." Geniaal, want ze kon zelf aardig mopperen. "Ze hebben helemaal geen leuke boeken mam!" Toen ik zelf eens even ging kijken bleek het reuze mee te vallen en heb ik haar gezegd dat Thea Beckman toch écht de moeite waard is. Er werd ruim 200 euro opgehaald waarvan we vijftien boeken hebben kunnen aanschaffen. Elk boek voorzien van een klein voorwoord van mijn hand.

De eindmusical bleek ook op een ochtend te worden opgevoerd, dus daar maar alvast even aangeschoven. Helemaal achterin, uiterlijk gewapend met zakdoeken die niet nodig bleken te zijn. Innerlijk gewapend met bemoedigende woorden aan mezelf. "Je gaat alleen maar even kijken, je kunt altijd weer weg." In het decor hingen canvasdoeken met daarop afgedrukt een aantal tekeningen van Mirthe. Het pakte heel goed uit en de dag erna ben ik 's avonds weer gegaan. 

Ik vond het fijn om te voelen dat ik blij werd van andermans kinderen. Ik zag hoe ze allemaal gegroeid zijn door de jaren heen. Hoe ze veranderd zijn en uit hun schulp komen. Ik voelde de trots mee met hun ouders. En ja, ik voelde ook pijn en een inmens verdriet, maar dat was gelukkig niet het enige. De borrel na afloop deed me voelen hoe ik kan genieten van zomeravonden, van mensen ontmoeten, van uitgaan.

Het deed me beseffen dat mijn weg van de rouw aan de ene kant heel eenzaam is, maar aan de andere kant ook uitnodigt om verbindingen met anderen aan te gaan. Ik heb een keuze. Om me open te stellen voor een ander. Om verhalen te delen. Juist door naar de eindmusical te gaan, juist door de pijn mee te nemen, ontstond daar ruimte voor.

Het uitzwaai-moment de dag erna...dat heb ik dan weer wel overgeslagen...dat was te veel de toekomst in, een toekomst die wij nooit zullen hebben...