The body knows...

Vol goede moed ben ik aan meditatie begonnen. Leek me goed om meer te ontspannen, meer mijn lichaam te voelen en beter te leren ademen. Ik denk dat mijn lijf er ook blij mee is, want pas nu na twee jaar krijgt ze de ruimte om te laten zien en voelen wat er allemaal zit. En dat is een hoop! Ik dacht echt serieus dat ik goed op weg was met het verwerken van mijn hartstilstand, maar mijn lichaam heeft een eigen tempo en een eigen weten dat zich niet laat sturen.

Meteen al de eerste les voelde ik dat ik heel moeilijk in mijn lichaam kon zakken. Ik voelde een wattenhoofd en kon moeilijk meekomen in de geleide meditaties. Voelde me helemaal niet helder. Vorige week was de laatste meditatie op muziek, een soort tibetaans muziekje, heel rustig. Ik voelde de tranen stromen, tranen van een herinnering aan onze vakantie in Tibet, aan de zorgeloosheid die er toen nog was. Voordat ik kinderen kreeg, voordat ik ziek werd. De hele week heb ik hoofdpijn gehad en voelde ik me wiebelig. Heel langzaam heb ik af en toe wat aandacht gegeven aan de rusteloosheid in me, aan de angst. Gewoon door er af en toe naar toe te ademen een paar minuten.

Gisteravond had ik weer les en ik ging er al veel frisser naar toe. Maar tijdens de grondingsoefeningen ging het weer mis. Ik werd helemaal draaierig en misselijk, ik had helemaal geen zelf meer en vervloog gewoon. Ik voel dat er verdriet zit; een trauma haast. Ik voel ook dat ik op de goede weg ben. Dit dient zich aan, omdat ik er aan toe ben. Nu kan het en mag het. Ze zeggen dat het louterend werkt, wijsheid kan geven. Nou dat hoop ik dan maar! Hopen van Ganser Harte.

Last week I started with a meditation class. Just to relax a bit more and feel calm in my body. Little did I know that my body would react so emotionally. The first class I felt how disconnected my brain and my body are, and how my body has her own voice, her own pace. My mind? O yeah, she dealt with my SCA pretty well. My body? Hell No! She has been pretty traumatized and needs to heal slowly. I really need to take it slow, because otherwise it is way too intense. But this is the road to follow. What motivates me? The wisdom that all the traditions seem to promiss at the other end! :)