Een jaar later

Ik voel het bijna zeker: straks bel je aan en sta je voor ons met je prachtige ogen en je kijkt ons weer aan. Vertrouwd en tegelijkertijd een heel klein tikje onwennig omarmen we elkaar, kussen we elkaar en lachen we, huilen we en zijn we sprakeloos. Want waar te beginnen? Na een jaar vol avonturen? Na zoveel emoties? Intense gevoelens? We praten door elkaar.... “Nee, jij mag beginnen, vertel, hoe is het, wat ben je lang geworden, hoe gaat het, kom binnen, kom zitten, naast me op de bank, wil je wat drinken? Thee? 

Ik zal je vragen: “Waar ben je geweest? Wijd ons in in Het Mysterie! Vertel ons over die andere dimensie. Zie je wel! Jij mocht terugkeren! Jij! Is het er mooi? Is het er veilig voor je? Word je goed verzorgd, heb je er vrienden, word je gedragen, gekoesterd, word er van je gehouden? Kan je ons zien, kan je onze tranen aan, ons gemis, ons verlangen? Ik wil je er niet te veel mee lastig vallen, maar ik kan niet anders, vergeef me. Zie je dat je leeft in zo ontzettend veel harten van mensen? Hoor je dat we over je praten, steeds maar weer? Dat we zoeken naar manieren om contact met je te houden, zodat je ook bij ons nog levend bent. 

Zie je hoe ik je koester, hoe mijn hart nog groter is gegroeid het afgelopen jaar? Zo groot dat jij er helemaal inpast, want nu je zelf niet meer kunt lopen zal ik je dragen zolang ik leef. Ja, dat is best zwaar, maar ik doe het met al mijn liefde, al is het het laatste wat ik doe. Ik zal je niet meer loslaten, totdat je met een zucht zegt: "Ma-hàm...laat me nou...doe niet zo ge-hek! Ik ben er toch gewoon weer!" En dan slaak ik een zucht, nog duizend keer, want je bent weer thuis! 

Dan lopen we door het huis en ik je vertel je over het afgelopen jaar, maar niet voordat je je zusje hebt geknuffeld. Ja, ze is lang geworden en ja, ook haar haar is lang, want dat laat ze groeien zodat ze het ooit kan doneren. Jullie bekijken haar nieuwe schoenen en klren en praten bij over de vakantie, saxofoonles, dansen en ze heeft ook nog op paardrijden gezeten, die stoere meid. Ze vertelt je hoe ze vaak aan je denkt, je echt mist op het schoolplein, maar ook hoe ze verder is gegaan met fijne vriendinnen en nu met Meester Jan. "En kijk eens naar alle knuffels die ik heb gekregen, de uilenfamilie is nu compleet!"

Ik laat je de kaarten zien die we hebben gekregen (wel 300!) en allemaal knutsels en je bekijkt ze allemaal. Vol bewondering, enthousiasme en met groeiende verlegenheid. "Zijn die allemaal voor mij?" We kijken samen foto's van de uitvaart, de dierentuin, Sint, Kerst en Oud & Nieuw en de zomervakantie en ik praat je bij over je klasgenoten. Over wat school allemaal voor ons heeft gedaan.

We bekijken wat er anders is in huis. Nee, je kamer is nog nagenoeg hetzelfde. Ik heb een nieuw dekbedhoes gekocht en de deuren naar het balkon zijn opgeknapt en zie je daar je takkenverzameling? O ja, niet vergeten weer een telefoonabonnement voor je aan te vragen. Je paspoort en ns-kaart liggen er gewoon nog.

Wat gaan we morgen doen? Waar heb je zin in na zo'n lange reis? Wat heb je gemist en wat eigenlijk niet? Wat kunnen we nu van je leren? Vertel! Vertel! 

En nu fluister je in mijn oor...Ja, ik hoor je wel. Je zegt me dat je naast me staat, maar dat je echt niet meer kan komen. “Ik ben nu hier Mam.” “Dat weet ik lieverd...dat weet ik, maar soms stroomt mijn hart zo over...dan droom ik even weg...hart & zielsonderhoud noem ik het maar.