The body knows...

Vol goede moed ben ik aan meditatie begonnen. Leek me goed om meer te ontspannen, meer mijn lichaam te voelen en beter te leren ademen. Ik denk dat mijn lijf er ook blij mee is, want pas nu na twee jaar krijgt ze de ruimte om te laten zien en voelen wat er allemaal zit. En dat is een hoop! Ik dacht echt serieus dat ik goed op weg was met het verwerken van mijn hartstilstand, maar mijn lichaam heeft een eigen tempo en een eigen weten dat zich niet laat sturen.

Meteen al de eerste les voelde ik dat ik heel moeilijk in mijn lichaam kon zakken. Ik voelde een wattenhoofd en kon moeilijk meekomen in de geleide meditaties. Voelde me helemaal niet helder. Vorige week was de laatste meditatie op muziek, een soort tibetaans muziekje, heel rustig. Ik voelde de tranen stromen, tranen van een herinnering aan onze vakantie in Tibet, aan de zorgeloosheid die er toen nog was. Voordat ik kinderen kreeg, voordat ik ziek werd. De hele week heb ik hoofdpijn gehad en voelde ik me wiebelig. Heel langzaam heb ik af en toe wat aandacht gegeven aan de rusteloosheid in me, aan de angst. Gewoon door er af en toe naar toe te ademen een paar minuten.

Gisteravond had ik weer les en ik ging er al veel frisser naar toe. Maar tijdens de grondingsoefeningen ging het weer mis. Ik werd helemaal draaierig en misselijk, ik had helemaal geen zelf meer en vervloog gewoon. Ik voel dat er verdriet zit; een trauma haast. Ik voel ook dat ik op de goede weg ben. Dit dient zich aan, omdat ik er aan toe ben. Nu kan het en mag het. Ze zeggen dat het louterend werkt, wijsheid kan geven. Nou dat hoop ik dan maar! Hopen van Ganser Harte.

Last week I started with a meditation class. Just to relax a bit more and feel calm in my body. Little did I know that my body would react so emotionally. The first class I felt how disconnected my brain and my body are, and how my body has her own voice, her own pace. My mind? O yeah, she dealt with my SCA pretty well. My body? Hell No! She has been pretty traumatized and needs to heal slowly. I really need to take it slow, because otherwise it is way too intense. But this is the road to follow. What motivates me? The wisdom that all the traditions seem to promiss at the other end! :)

Where is the ocean?

Picture by Ashes and Snow

My dear friend Miss J. made a beautiful piece of art called: Keep it simple. I love it and it is someting so many of us can relate to. Simply because that is one of the ‘spirits of our age’ (het zit verankerd in onze tijdgeest). So it got me thinking again: what do I do to keep things simple?

I wrote about this before in reaction to the website Minimal Switch, which gives readers a weekly challenge. I did some of them, but many I can’t relate to. Simply because it is not a challenge for me. I do not own fancy phones, a television and I do not participate on Twitter and Facebook and all. So I can’t cut down on using those things.

But lowering expectations like Miss J. recommends is a very important way to simplify. Also read the entry by Leo Babauta of Zen Habits. His suggestion: Take your expectations and toss them into the ocean. Have you ever tried? Lowering your expectations , observing all those little voices inside your head that constantly talk and judge and feed expectations? Man, it is hard. But practice makes perfect as they say….(Wait a minute! Perfect? Did I just say perfect? Aah! Were is that big timeless ocean? Anyone?)

I learned just a tiny, tiny bit that watching the clouds of words in my head go by, with everything in it: sunny weather, rain, storms, hurricanes and all, has made a huge difference in how I feel about dealing with all the balls I need to keep in the air one time or another. Just sitting and watching this ‘weather’ feeds my need for relaxation at times, it makes me realize I don’t have to react to all the impulses of the world. It is totally OK the way it is, right there and then at that moment.

And…that meal planning sounds pretty good…will give it a try soon!

Minimal Switch Part # 2

Week 11: Plan werk / ‘moet’ dingen en probeer daarbuiten het werk echt los te laten. Dus niet even stiekem thuis mail te lezen etc.

Eerder zei ik al dat een aantal weekopdrachten niet op mij van toepassing zijn en dan denk ik aan deze opdracht. Ik kan voor mijn werk niet mijn mail checken thuis en eigenlijk doe ik thuis nooit iets voor mijn werk. Hooguit twee of drie keer per jaar, dus n.v.t.

Week 10: In de trein niet even stiekem mail checken, in de rij bij de kassa even te twitteren etc. Probeer te zijn in het moment.

Zoals ik al zei in week 9: ik heb geen super moderne telefoon waarmee ik kan internetten, dus daardoor word ik niet afgeleid. Wat ik wel merk is hoe ik met name in de trein niet meer zoals vroeger uren naar buiten zat te kijken en weg zat te dromen, maar hoe ik toch de behoefte voel om alle krantjes die er liggen door te nemen en dan nog even een tijdschrift.
Binnenkort moet ik voor werk naar Almelo: ruim twee uur de tijd (alleen al de heenweg) om eens heerlijk uit het raam te kijken naar het prachtige Nederlandse landschap.

Week 9: Plan een dag waarbij je helemaal geen gebruik maakt van communicatiemiddelen.

Mijn leven is al redelijk opgeschoond van communicatiemiddelen. Zo hebben we geen televisie (maar we kijken wel Uitzendinggemist), heb ik geen fancy telefoon, gebruik ik geen Twitter of Facebook en via LinkedIn gebeurt er af en toe wel wat, maar niet heel veel. Wel vind ik het heerlijk om op internet te surfen en vooral aan blogs lezen ben ik verslaafd. Dus een goede opdracht om eens te doen: een dag (of twee?) helemaal geen internet checken en dus ook geen mail. Oei! Lastig lijkt me dat. Het is zo’n gewenning. Meestal tref je niets aan (op bijvoorbeeld Nu.nl, ook al zo’n verslaving) maar dan ineens is daar het nieuws uit Alphen aan den Rijn (het winkelcentrum van mijn jeugd!) en dan zou ik dat nieuws toch maar gemist hebben. Ach, dan maak ik gewoon een uitzondering! Ik ga het proberen.

Week 8: Kijk kritisch naar je meubels: kan er iets weg?

Op dit moment in ons klushuis, leven we nog steeds met en op onze studentenmeubels en dingen die we gekregen hebben en die ik bij de kringloop heb gevonden. We hebben nog weinig nieuws gekocht. Wel vind ik het heerlijk om door woontijdschriften te gaan en om dingen uit te scheuren die ik mooi en inspirerend vind. Dat ga ik eens in mijn agenda zetten: Maak een moodboard of meerderen voor woonkamer, hal, studeerkamer. Zodat we straks gerichter kunnen zoeken als we echt dat geld gaan uitgeven aan mooie nieuwe spullen!

Week 7: Kijk kritisch naar werkafspraken en cancel het een en ander uit je agenda.

Omdat ik aan het revalideren ben, ligt voor mij de uitdaging niet in het cancelen, maar juist in het weer aangaan van contacten. Ook in mijn werk. Dit vind ik eigenlijk best lastig, hoewel het me ook ik goed doet om weer onder de mensen te komen. Toch doe ik het langzaam aan. Ik merk namelijk dat het alleen zijn en de vrije tijd van de afgelopen maanden me ook heel erg goed hebben gedaan. Ik vraag me regelmatig af: “Wat is nu meer op mijn van toepassing: alleen zijn en een wat huiselijker leven of meer actie ondernemen, meer onder de mensen zijn en meer doordraven?” Van allebei krijg ik energie en misschien ligt daarin wel het antwoord: accepteren dat ik allebei ben. Actie en rust. Allebei bewust. Hoewel ik nooit een carrière-tijger zal worden en altijd meer gericht zal zijn op privé. Hoewel: wie weet hoeveel ik ga werken, als ik werk vind dat meer bij me past. Waar de energie meer stroomt.

Ook meedoen aan deze uitdaging: Minimal Switch

Minimal Switch: Part 1

Een week of twee geleden zat ik wat te surfen op het net en kwam ik langs blogs en sites over het Minimalisme. Meer leven/genieten/in het nu zijn etc, door juist minder te doen/moeten/willen. Het greep me; ik werd er blij van en voelde de energie stromen. Dus ingeslagen het pad. Het pad van het meer toepassen van wat ik lees in mijn leven. Om echter te leven, minder met het doel bezig te zijn, me minder te laten leiden door piekergedachten over situaties waar ik toch niets aan kan doen. Om mijn energie meer te richten op wat ik wil en wat ik echt voel. Dat er te laten zijn. Maar waar ik nog veel meer behoefte aan heb, is het me richten op dat wat consuminderen me brengt. Rust en ruimte. Dus ik wil niet alleen opruimen, maar ook gaan sporten, kleuren, fotograferen, buiten zijn.

Het blog Minimal Switch sprak me aan: een flink aantal weken in 2011 een opdracht om bewust de uitdaging van een meer minimalistisch leven aan te gaan. De opdrachten lopen al even en de ene is voor mij relevanter dan de andere. Ik heb ze op een rij gezet en bij elke opdracht een stukje van mezelf gezet. Hierbij de eerste zes opdrachten, binnenkort de volgende zes!

Week 6: Verminder de toevoer van leesvoer. In papieren vorm of in de vorm van e-mail nieuwsbrieven.

Toen ik me bewuster werd van mijn behoefte aan ‘meer met minder’ was dit het eerste dat ik deed: een Nee-Ja sticker op de deur plakken, digitale nieuwsbrieven opzeggen en mijn moeder vragen om niet meer zoveel (leuk en interessant, dat wel) leesvoer mee te nemen. Ik merkte namelijk dat al die folders, tijdschriften en dergelijke schreeuwden om gelezen te worden. Maar dat ging ten koste van mijn aandacht voor het nu. Mijn aandacht voor mijn kinderen. Wat het me nu (na een paar weken) heeft opgeleverd: veel meer rust. Ik word niet meer verleid. Ik kan veel meer ‘zakken’, zakken in het Zijn. Zakken in mijn lichaam. Zakken in rust. Het voelt heerlijk!

Week 5: Schrijf alleen maar e-mails in vijf zinnen. Niet meer! Minder mag!

Deze opdracht kwam ik meer tegen op het net. Aangezien ik een hekel heb aan botte mailtjes die ik soms zie langskomen op mijn werk, ben ik meestal nogal uitvoerig. Eerst wat beleefdheden, dan een korte inleiding en dan de uiteindelijke vraag. Ik ben als de dood dat mensen mij bot vinden namelijk. Maar dit leidt wel tot lange(re) mailtjes, dus dit is best een uitdaging. De dingen korter en bondiger (en soms assertiever) formuleren. Ik ben er nu een paar dagen op aan het letten. Ik vind het lastig, maar ga proberen door te zetten.

Week 4: Ruim je voorraadkast eens op.

Wat heb ik het toch makkelijk met deze opdrachten: manlief heeft net onze nieuwe kelder voorzien van planken. Alles dus netjes schoongemaakt en ingedeeld. Niks overbodigs tot nu toe. Wel onderhouden natuurlijk!

Week 3: Koop wat je echt nodig hebt!

Toen we de belastingaangifte gingen rondmaken, hebben we ook eens kritisch gekeken naar onze uitgaven. Oei! Er ging wel erg veel geld op aan luxe en aan zomaar pinnen. Om ons vervolgens af te vragen waar al dat gepinde geld toch aan werd uitgegeven. Niet aan de boodschappen en aan bijvoorbeeld de kapper, want al die bedragen die pin ik altijd. Conclusie: per maand verdwijnt/verdween een paar honderd euro. Tijd voor een nieuwe aanpak! We hebben een weekbudget afgesproken voor boodschappen, kruidvat, overigen (overblijfkaart school, onderhoudsbeurt fiets etc) en een bedrag dat we ieder per week mogen pinnen. Dat mag op aan: een terrasje, een keer een tijdschrift en iets lekkers als de trein is vertraagd. Verder: pas op de plaats! Ik ben benieuwd wat het ons gaat opleveren!

Nu een week of vier later kan ik al wel zeggen dat ik probeer heel bewust te zijn als ik iets koop. Hebben we dit echt nodig of moet deze aankoop een behoefte vervullen? Welke behoefte is dat? Hoe kan ik er op een andere manier aandacht aan besteden? Als ik eerlijk ben, merk ik dat er veel onrust in mijn lijf zit. Wil ook ik entertained worden door iets lekkers, een tijdschrift, een paar nieuwe oorbellen. Maar ik probeer over de behoefte heen te kijken en me bewust te worden van hoe lang de aankoop écht wat oplevert. Wordt vervolgd....

Week 2: Ruim je werkplek op!

Ook de werkplek is nieuw en ook deze kon in vanuit het niets helemaal opbouwen. Alles netjes dus.

Week 1: Ruim je kledingkast op en gooi weg of breng naar de kringloop!

Je moet weten dat wij een klus huis hebben. Na het afronden van de grove klussen, zijn we nu in het stadium van het mooi maken. Mijn handige man heeft op onze slaapkamer een inbouwkast gemaakt die ik helemaal heb ingericht waarbij ik meteen flink heb opgeruimd. Hub, een flinke tas naar de kringloop. Nieuwe indeling. Alles lekker overzichtelijk en, nu naar een paar weken, merk ik echt dat ik veel meer verschillende kledingstukken draag!

Merry Christmas Everyone

Merry Christmas my dear readers!

Today we had a good first Christmas day with family coming over for dinner. The sky was blue and now, as I am sitting here, writing, the snow comes falling from the sky again. It is so pretty! Adding to the pleasure is our warm house and cozy living room...I like winter, but I am not really into the cold that much.

These last days of the year also make me think of the year behind us. And man, what a year it has been! But even though I am looking back, I am more and more aware of how my heart attack has fueled some new things for the future. Nothing really dramatic, but I can tell there is something shifting inside. I can only feel it every now and then. When I am not too tired and not too afraid, or busy with trying new things, like working again.

I can tell that, after things get back to normal a bit, I have reached a new level. Not necessarily higher or lower, just a little different. I am way more aware of the fact that we have to live Now! That some people need (and let not spare myself: I need it too!) a kick in the butt sometimes! Good lord...all the worrying about all the little things...makes me impatient.
I can tell that I let the world hear my voice stronger than before. The people who know me, know that I am a bit introvert, sometimes a bit shy. These past weeks I found myself being a lot more assertive in stores for example. And the best part of it: without feeling too self-conscious or guilty of whatever. I feel like: who gives a &%$#!

Also I feel a lot less concerned about things needing to be a certain level. "Christmas dinner for 8 people?" "Let's keep it simple and easy". "Cleaning the house?" "A bit here and there will do!"
Perhaps it is because the articles and books about 'mindfulness' that I have been reading. Perhaps all the words are sinking into my subconscious and do some work there...I don't know. Fact is: I like life a lot better, living it the simple way.

That's also what this picture is about for me. I came upon this Maria statue on a cemetery here in my hometown. It reminds me of how we are all connected. I see a mother of ancient times and am reminded of the fact that there will be mothers in centuries to come. It is all about caring for each other, loving each other, loving life, living life, treasuring the small and the grant.

It tells me how we are all embedded in the great embrace of Being.

A thought of wonder

"It is worth a lot to become more aware of our relationship with 'time'. Especially with what it costs to be so attached to using our time in the most efficient way." (In Dutch: Het is de moeite waard ons bewust te zijn van onze relatie met tijd, vooral van wat het ons kost om te veel gehecht te zijn aan efficiënt tijdgebruik.)

I read this sentence this week on the lovely site from Flow-Magazine. (Love the magazine and all the stuff they make!). Anyway: the sentence struck me, because I have to admit that inside of me there is this 'person'. I guess it's a She. She's kinda nice, but also kinda strict. She's pretty concerned with how other people think of her. She is especially outspoken about how the household needs to be done. How tidy it must be, how clean and all. How I can use my time very efficiently!

My grandmother knew her well, my mother knows her very well, and my stepmother doesn't know who she is apart from her. So it is not just a genetic thing, probably a lot has to do with upbringing. But she is here sometimes, looking a bit like this:

Wanting me to be like this:

But often I try and find myself to be like this:

Even though I worry quiet often: "do I spend enough time with my children? Is my daughter infected with the household virus by now or do I have some time left to change things around? What do I want to teach her when growing up? What does she see when she looks at me?" Both my daughters can play very well on their own.
On the one hand, I see this as a good thing. They feel comfortable with themselves and can concentrate easily and always find something to do, even if it is just moving their hands through the sand watching the clouds. (Mmmm, can you remember what that felt like when you were little? It felt so good, those endless days and skies.).
On the other hand I wonder whether they withdraw in their own world, cuz mommy is busy cleaning. Like this afternoon: my (almost) 4 year old and I just played one game. This made me feel guilty. I do try to draw her into helping me. This afternoon it worked well, because she wants to be Cinderella when she grows up. "And Cinderella cleaned a lot before she met her prince!" Honestly her words, not mine!

It is hard for me to keep calm. To notice the 'voice' inside of me and accept her. Not to be mistaken with agreement. I find myself sometimes literally talking to 'her'. "I hear you, and yes it is a mess, and yes my mother would never have such a household, but I am not my mother, and I try to be more 'in the moment' and play with my children." Slowly and reluctantly she accepts my arguments. She is relaxing a bit every now and then. But God, this process is hard!!!!

So what does it cost me? The need for efficiency?

1. it costs me the ability to 'stay in the moment'
   
2. it costs me the ability to really feel. Whether it is the wind or some restlessness or whatever, it can be anything, but at least it is real!
   
3. it costs me the ability to lean back, to just kick back, and experience time a lot more like my kids do.
4. it costs me the ability to just loaf around (lantefanteren in Dutch) and ENJOY IT!
   

I will remind myself of this the next couple of weeks. So that I, my daughters and 'her' can all kick back and relax and have a good laugh!

Torn between two...

To all the mothers out there...I have a question. Do you also have the experience of being torn between being a mother and loving it many, many times and (on the other hand) feeling a drive to do more (creative things, reading, meeting friends, getting another job, doing a year in coaching people). Honestly, I feel torn quiet often. I wonder why the feeling of restlessness is so hard to deal with.

I think part of it has to do with the fact that I have such a vivid imagination. I daydream a lot and in my dreams things mostly go smooth and easily. But everyday life is a lot more challenging in the sense that is calls for a more ' zen' / ' living the now' attitude. My coach pointed out to me that I have very high expectations for myself, so high, that almost always, there is only one result: failure. In the sense that I can never meet those expectations because they are unrealistic. One big lesson in life for me is learning to take small steps, to treasure them and enjoy them and not think to much about all the other things I would love to do and experience. A lot of small steps take me a long way.

Another thing that makes me restless is the fact that since I am a mother I became a lot more aware of the fact that I am mortal. This may sound serious or scary to some people, but it is in my awareness and is hard to ignore. It makes me realize that there are as many lives to be lived as there are people on this planet. We are all different and all one at the same time. We can't have it all. Not that I want to have it all, that's not it. Being aware of my mortality puts me on the ground with both my feet. Makes me feel humble. Makes me feel like we are all just a drop in the ocean. It makes me crazy, scared and gives me the feeling of: 'this is it'. And when I let it sink in a while and embrace all the feelings that are there, in the end almost alway I feel grateful I can say: thank you, it's ok, my life is good!

A while ago, I bought a book called Voluit Leven, it is a Dutch book on mindfulness and it is really good. It is all about saying YES to everything in life, the good, the bad and the ugly. Maybe I should do all the exercises more often, just to keep me grounded, to keep me feeling connected to the world and the people in it. One of the little steps in keeping myself connected is to call the people of the ZKM school that I want to participate in. I 'll keep you all informed. LOVE!