Borstkanker # 2

Na jaren afwezigheid heb ik besloten om toch weer dit blog te gaan gebruiken om te schrijven. Want schrijven is als ademen. Ademen om te leven. Ademen om te voelen. Ademen om onder ogen te zien. Ademen om in het hier en nu te blijven. Ademen om niet gek te worden. Soms laat ik me (on) bewust wegvoeren door de alledaagse dingen, door afleiding, thrillers kijken, boeken lezen, uit het raam te staren. Dat mag. Dat is oké. Altijd maar de pijn aankijken is niet te doen. Maar het is wel nodig, gedoseerd. Schrijven geeft me daarbij de grond onder mijn voeten die ik nodig heb. 

Momenteel maak ik mij op voor een aantal grote dingen.

Chemo
Op 11 september (2018) start ik met een twaalfweekse chemokuur: Taxol (Paclitaxel) gecombineerd met zeventien keer Herceptin (Trastuzumab). Na de Taxol ga ik ook beginnen met hormoontherapie. Waarom? Omdat ik eind mei van dit jaar te horen kreeg dat er weer borstkanker in mijn linkerborst zat, ondanks borstbesparende operatie en bestralingen in 2013. Nu moest mijn borst eraf en ik heb bewust gekozen voor geen reconstructie. Na weefselonderzoek (verder schone borst, schone okselklieren en schone PETscan) toch hormoongevoelig en HER2NEU positief. Een grote tegenvaller.

Sterfdag
Groots is ook dat M's sterfdag in snel tempo dichterbij komt. Ik merk dat ik momenteel haar laatste weken intens herbeleef, de twee weken dat ze wat hangerig op de bank hing. Waarschijnlijk gaan we met z'n drieën naar het bos en ergens lunchen. Verder niemand erbij. Dit voelt voor nu goed, ook omdat haar verjaardag er zo snel na komt; dan willen we graag familie en misschien een paar vrienden om ons heen hebben.
Het is een spannende dag. Hoe gaat die dag voelen? Haar sterfdag valt dit jaar op maandag, maar ze is op zondagmiddag overleden. Waar zal het accent liggen? Wat is belangrijk? We kunnen die dag alleen maar aangaan. Gaan ervaren en er dan vervolgens op terugkijken.
Ik weet nog dat ik in de eerste jaren na mijn hartstilstand heel bewust met de datum (26-08-2010) bezig was. De laatste twee à drie jaar ben ik er totaal niet mee bezig geweest. Dat zal met M's dag nooit gebeuren denk ik, maar de kleur, toon, behoeften....die zullen wellicht ontwikkelen, veranderen, groeien. Er is maar één weg, er dwars doorheen.

P.s. Het verhaal van M's ziekte en overlijden ga ik zeker opschrijven. Ik was al een eind op weg, maar kon niet op de Post knop drukken. Nu ben ik een aantal maanden verder en laat ik mijn intuïtie de weg bepalen in het schrijven en delen van ons verhaal.