The body knows...

Vol goede moed ben ik aan meditatie begonnen. Leek me goed om meer te ontspannen, meer mijn lichaam te voelen en beter te leren ademen. Ik denk dat mijn lijf er ook blij mee is, want pas nu na twee jaar krijgt ze de ruimte om te laten zien en voelen wat er allemaal zit. En dat is een hoop! Ik dacht echt serieus dat ik goed op weg was met het verwerken van mijn hartstilstand, maar mijn lichaam heeft een eigen tempo en een eigen weten dat zich niet laat sturen.

Meteen al de eerste les voelde ik dat ik heel moeilijk in mijn lichaam kon zakken. Ik voelde een wattenhoofd en kon moeilijk meekomen in de geleide meditaties. Voelde me helemaal niet helder. Vorige week was de laatste meditatie op muziek, een soort tibetaans muziekje, heel rustig. Ik voelde de tranen stromen, tranen van een herinnering aan onze vakantie in Tibet, aan de zorgeloosheid die er toen nog was. Voordat ik kinderen kreeg, voordat ik ziek werd. De hele week heb ik hoofdpijn gehad en voelde ik me wiebelig. Heel langzaam heb ik af en toe wat aandacht gegeven aan de rusteloosheid in me, aan de angst. Gewoon door er af en toe naar toe te ademen een paar minuten.

Gisteravond had ik weer les en ik ging er al veel frisser naar toe. Maar tijdens de grondingsoefeningen ging het weer mis. Ik werd helemaal draaierig en misselijk, ik had helemaal geen zelf meer en vervloog gewoon. Ik voel dat er verdriet zit; een trauma haast. Ik voel ook dat ik op de goede weg ben. Dit dient zich aan, omdat ik er aan toe ben. Nu kan het en mag het. Ze zeggen dat het louterend werkt, wijsheid kan geven. Nou dat hoop ik dan maar! Hopen van Ganser Harte.

Last week I started with a meditation class. Just to relax a bit more and feel calm in my body. Little did I know that my body would react so emotionally. The first class I felt how disconnected my brain and my body are, and how my body has her own voice, her own pace. My mind? O yeah, she dealt with my SCA pretty well. My body? Hell No! She has been pretty traumatized and needs to heal slowly. I really need to take it slow, because otherwise it is way too intense. But this is the road to follow. What motivates me? The wisdom that all the traditions seem to promiss at the other end! :)

Van hebben naar zijn

Voel ik me even bevoorrecht! Zit ik zomaar inspirerende gesprekken te voeren met een zeer moeilijke, maar boeiende doelgroep als aspirant Humanistisch raadsvrouw.

Zo ben je communicatiemedewerker en zo ben je een beetje, zogenaamd, bezig met ander werk.

Het zit zo: ik ben een van die dertigers met een dertigers dilemma. Er zijn er velen waarschijnlijk, maar waar ik mee worstel is: “Wat wil ik later worden als ik groter ben?” Nu ben ik al groot en dat realiseer ik me steeds meer en ik moet nog dertig jaar werken. Wil ook nog dertig jaar werken. Werken, zin geven, met mensen bezig zijn. Zo kwam ik laatst weer uit op de Universiteit voor Humanistiek. N.a.v. van een open dag bedacht ik me dat bij mijn werkgever ook een humanist rondloopt en ik daar dus gewoon kon aanbellen. Zo gezegd, zo gedaan en ik werd meteen enthousiast uitgenodigd om een dag mee te lopen. En ik vind het nu al helemaal inspirerend. Dit ben ik!!!

Zo moest ik, toen ik vanmorgen binnenkwam, even wachten totdat hij klaar was aan de telefoon. Geen probleem want de boekenkasten in deze kleine gezellige kamer staan vol inspirerende titels als: ‘Dichter bij het onuitspreekbare’, ‘Rituelen in religieus Nederland’, Henri Nouwen etc. En aan de muur hangt bijvoorbeeld dit:

(…)

Hebben is hard. Is lichaam, Is twee borsten.

Is naar de aarde hongeren en dorsten.

Is enkel zinnen, enkel botte plicht.

“Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,

Is kind worden en naar de sterren kijken,

En daarheen langzaam worden opgelicht.

Ed Hoornik, uit Het menselijk bestaan.

Dit is mijn weg. Is dit mijn weg? Is het voldoende om naast mijn werk inspirerende dingen te doen of wil ik inspirerende dingen in mijn werk doen?

Dit lijkt me een teken: naast me ligt het Open Kaart Spel van de KRO. Ik denk net: “Laat ik een kaart trekken.”

Dit is ‘m:

Hart en Ziel

Voor je ligt een enorme uitdaging. Je hebt al besloten om ‘m aan te gaan. De vraag is alleen: hoe? Je kunt kiezen: je vervult deze taak uit plichtsbesef omdat het nu eenmaal moet, of je stort je erin met passie en geeft jezelf helemaal. Doe jij alles met hart en ziel?

Ph. Bosman: Wat niet uit het hart komt zal een ander hart niet raken 

At this moment I am trying to figure out what to do with my job. I like what I do, but there is something calling me. Today I had a meeting with a humanistic counselor at work to see what a day in the office is like for him. It was super inspiring and I might consider doing another Masters to get there myself. In Holland these people are allowed to work side by side with pyschologists and psychiatrists in hospitals or the army or in prisons. They combine philosophy, with knowledge of psychology and counseling skills. More about this will follow. 

There was a card game with (spiritual) questions on the desk and I decided to pull a card. It read: What doesn't come from the heart will never touch another. 

A challenge to let my heart lead the way....how symbolic is that?!

Leven als opdracht

Het blog van Jan Greven is me dierbaar, omdat ik elke keer weer iets krijg waar ik echt mee verder kan. Zo las ik zijn meest recente stuk “Het leven is een opdracht”. Waarin het (onder meer) gaat over het verschil tussen het leven ervaren als een geschenk en het leven ervaren als een opdracht.

Na de dood van zijn dochter is het leven voor hem geen geschenk meer, maar een opdracht. Dat gaf me inzicht. Inzicht in mezelf en in de thema’s waar ik mee bezig ben de laatste tijd. In allerlei boeken en tijdschriften die ik lees, wordt vaak gesproken over dat het leven goed is. Dat je vertrouwen moet hebben, moet genieten van elke dag. Van het weekend hoorde ik het weer op televisie: (presentator) “Nou je hebt veel mee gemaakt, je zult nu wel dubbel hard genieten van elke dag en elk moment.” De persoon aan wie de vraag werd gesteld beaamde het, maar ik merk dat ik die reactie ergens wantrouw.

Ook ik heb geprobeerd om het leven (weer) te zien als een geschenk waarin ik vertrouwen kan hebben. Maar het leven en de dood zijn twee grootmachten met eigen spelregels en eigen wetten. Nu na mijn harstilstand geloof ik er niet meer zo in. Ik wil het wel graag geloven, enorm graag, maar elke keer faal ik daarin beetje waardoor ik me onrustig en verdrietig voel. Gedachten die boven komen zijn: “Ja maar: het leven is mij toch voor de tweede keer gegeven? En een gegeven paard mag ik natuurlijk niet in de bek kijken en ik heb geleerd overal altijd netjes “dank je wel” voor te zeggen.” En natuurlijk ben ik dankbaar, ENORM dankbaar, dat ik nog een tijdje verder mag leven. Maar de zorgeloosheid is eruit. Het ‘for granted’ is weggeglipt. De glans is eraf.

Daarom voelt het als een geschenk dat ik aangereikt krijg: het leven is een opdracht. Daar ga ik eens een tijd op broeden. In het stuk van Jan Greven gaat het over Bonhoeffer en over zijn geloof dat de basis vormt voor zijn opdracht. Omdat ik geen kerkelijke achtergrond heb, kan ik daar niet zo ver in mee gaan. Ik sluit me aan bij psychiater Koerselman die aangeeft dat de opdracht aanvaarden ook betekent dat je je eigen lot aanvaardt. Weer opstaat na ellende, het leven weer oppakt.

Als ik de woorden zo proef, smaken ze helemaal niet zo zwaar. Het leven als opdracht, als een appèl aan mij om weer op te staan. Als dank voor het leven.

Dutch journalist Jan Greven lost his daughter in January this year (she died of SCA). He tries to find his way in life again, inspired by books he reads and writes about. This time he writes about how life lost it's meaning as a gift, and moved towards life as an assignment. This means a lot to me and is (part of) an awnser to my struggles. You know: so many people say life is a gift, that life is good and that The One is good in the end. After my SCA I kinda lost that trust. People tend to think that after this trauma, I must enjoy every minute to the max. The truth is that I don't and that I feel guilty about that sometimes. I was given life a second time and I am GRATEFUL, but it is hard to accept it as a gift. But as a kid I learned to be happy and say Thank you and just keep smiling. This time there is something wringing, so when I read about how life can also be an assignment it made sense to me. Life as an appeal to me. An assignment to step up, accept my fate and carry on. My way to saying thank you for life.

Heart Energy

Twice a year I have to go the the hospital to have a check on my ICD and it's data. This last Monday I took the train to the AMC Hospital in Amsterdam and was met by a very friendly nurse who followed the procedure.
After that it was a long wait this time to meet THE Professor. He looks like a professor, he talks like a professor....and you can take it both ways. On the one hand I can tell all his cells in his body are absorbed with knowledge about the heart. He breaths cardiology, goes to bed with it and wakes up with it. On the other hand it is hard for him (and many with him) to 'translate' his knowledge to a normal level for a normal person like me.
I feel that they take my case seriously. I know that they know who I am, I am not just a number over there. But for me my SCA is about emotions, for them it's about a mechanical thing, like a car that stopped working.

Another hard thing is that every time I go there I feel that there are new 'diagnoses', new suggestions to be made. This time the professor said to me: "You do have some rhythmproblems, but these ones are not life threatening. These ones won't prevent you from turning 100 one day. These ones don't have anything to do with your SCA!"
"Huh...??? What are you saying, what does that mean?"
"Well we don't know what caused your SCA. We still don't, but it could have been a virus on your heartmuscle for example and not so much some genetic failure in your heartrhythm. The problem we have now is that your ICD does not know the difference between these rhythm problems and 'real' problems with your heart. So this causes some 'noise'. We will talk about this in our team and we may be able to treat you a bit better with some other medication. Treat, not cure."

I walked out the hospital 5 minutes later, feeling totally empty. All the energy was drained from my body. Why, I am not sure. This 'diagnoses' are not completely shocking, although I did think: "but this means that I might have (had) two different things". Being there just makes it real. Super real. For many days on I can 'forget', feeling almost 100% recovered now. (Spring and Summer coming definitely helps to gain more energy) My next visit to the hospital will be different: 1) my husband will be joining me, 2) I will take a day off and do something FUN to get rid of the more negative energy and regain some of my joy for life!

Introverts

Having a coffee with a dear friend at l'Oisive Thé in Paris

A while ago I came across the blog of The Road is life. I like the author’s writing and photographs a lot. A few days ago I was pleasantly surprised that she put up a link to an article from the New York Times: ‘Shyness: Evolutionary Tactic?’ by Susan Cain. She writes about shyness / introversion (I believe this to be two totally different things by the way). She states that society today does not appreciate introvert people enough, with their introvert qualities.”

“As a society, we prefer action to contemplation, risk-taking to heed-taking, certainty to doubt. Studies show that we rank fast and frequent talkers as more competent, likable and even smarter than slow ones. As the psychologists William Hart and Dolores Albarracin point out, phrases like “get active,” “get moving,” “do something” and similar calls to action surface repeatedly in recent books.”

I so recognize this. As an introvert myself (tested INFJ, by the Myers-Briggs indicator) I look with wonder at the world. Why do we all have to be ‘flexible or assertive or open to discussion and action’? Not that I am a grumpy lady who walks with her head down, lifting all the misery of the world on her back. I love interacting with people and with the world. I just like going to a cafe with one friend at a time, having tea or coffee more than being with a group of people getting drunk. (Charging a bit here, of course there are many 'in between' options)
I just wonder: “what is wrong with people who are more introvert, who think before they talk, who love reading books, silence, thinking about the meaning of life, who prefer to be alone often, who are perhaps a bit serious and who like to daydream with a cup of tea?” In other words: people like myself?

The older I become, the more confident I feel about being an introvert. Yes, I do not have many chit-chats with other mothers on the playground very often. Or have a large group of friends (but I do have some very close friends, for years!) And yes, sometimes this makes me feel uncomfortable and insecure. And yes, I sometimes force myself to step out more and have a conversation. (And yes, sometimes it works out fine and sometimes it doesn’t)
But I also try to be more gentle with myself and embrace who I am. A good compliment the other day at work (by a lovely, extremely extravert person) was: “I just love your calm and quiet nature, it always makes me feel so relaxed. You really know how to listen and make people comfortable!” Needless to say I cherished this comment.

So here is a shout out to all those lovely introvert people out there! We need everybody in the world! Let’s treasure all energies, loud and silent!

Gedachtenspinsels enzovoort...

Soms vraag ik me af waarom ik toch begonnen ben met een blog. Ik vind het lastig om er tijd voor vrij te maken; om er echt iets van te maken. Terwijl ik toch wel de ideeën heb. Zo dacht ik: "Zal ik schrijven over de blogs over Minimalisme die ik de laatste tijd lees? Of zal ik schrijven over het gesprek met de coach vanmiddag en de leuke oefening die we gedaan hebben? Of zal ik foto's posten? Of zal ik eens kijken of ik wat met de instellingen kan werken, zodat mijn blog wat meer gaat leven?" Kortom: ik ben wel met van alles bezig, maar de tijd vrij maken om het op mijn blog te zetten kost moeite. Maar laat ik bij het begin beginnen en gewoon iets zeggen over het eerste onderwerp: Minimalisme.

Het woord op zich schrikt misschien af. Je kunt het ook noemen: bewuster leven, leger leven, consuminderen. Het hoort allemaal een beetje bij elkaar; raakt allemaal elkaar. Ik kwam een keer terecht op het populaire blog Zen Habits en Mnmlist; twee sites van dezelfde schrijver. De lay-out van de sites is zoals je van de inhoud mag verwachten. Helemaal leeg!

Waar ze over gaan? Over meer leven met minder spullen/geld/afleidingen/contacten etc. Ik merk dat ik de behoefte voel om ook meer te leven met minder. Nu leven wij al met vrij weinig. Zo hebben wij geen TV, maar kijken we wel via de computer. We hebben (nog) geen auto en doen alles met bakfiets of trein (gaat helemaal prima!). We zijn ons aan het verdiepen in biologische vlees pakketten die we in de vriezer kunnen doen. We gebruiken onze mobiel heel weinig, doen niet aan Twitter of Facebook en onderzoeken groene stroom/groen bankieren/een moestuin; je snapt het idee. (Die laatste drie dingen hebben nog niet trouwens, maar we verdiepen ons er momenteel in.)

Een van de eerste dingen die ik laatst heb opgepakt is het verminderen van al het papier dat ons huis binnenstroomde. Dus we hebben een Nee-Ja sticker op de deur. De Nee-Nee variant had ik nog liever, maar dan krijg ik ook geen lokale kranten meer waarin allerlei info staat over kinderboerderijen, zwembaden en wegwerkzaamheden aan het spoor. Laat dat nu net dingen zijn waar we veel gebruik van maken. Ook heb ik mijn moeder gevraagd om geen papier meer mee te nemen. Dus geen folders, boekjes, oude tijdschriften etc. Het heeft me al veel opgeleverd: ik word niet meer afgeleid door al die informatie die toch schreeuwt om gelezen te worden. Maar wat doe ik met die extra tijd en energie? Nog niet zoveel. Gewoon lekker rustig uit het raam kijken. Rustig eten koken. Met de kinderen een boekje lezen. Verder gaan met de biografie van Vasalis: een dikke pil!

Maar waar het eigenlijk om gaat is natuurlijk om meer contact te krijgen. Contact met mezelf, de wereld, de grond onder mijn voeten. Afleiding is heerlijk zei Stine Jensen (in haar essay voor de maand van de filosofie) van de week ergens, maar je raakt ook verwijderd van dat waar het om gaat. Het leven in al zijn facetten. Gewoon het privé leven in al zijn eenvoud en rijkdom.

Ook nog een leuke site: Minimal Switch

Medische update

Gek hoor, naast alle dagelijkse dingen: genieten van de kinderen, gewoon huishouden, weer steeds meer werken en klussen aan ons huis, is er ook nog steeds het medische circuit waar ik voorlopig nog in zit. Ik moet ergens niet vergeten dat mijn hartaanval pas 7 maanden geleden was; het voelt echt al veel langer terug. Bovendien vergeet ik soms haast dat ons leven werd opgeschrikt door zoiets groots. Hoewel: vergeten is er niet echt bij, het zingt altijd wel ergens op de achtergrond. Maar omdat het dagelijkse leven gewoon zo snel gaat met zoveel dingen erin, neem ik niet altijd de tijd om stil te staan.

Een paar weken terug waren we in het AMC. Eigenlijk kunnen de artsen nog niets zeggen, behalve dat ze bij het genetisch onderzoek geen Long QT 1 en Long QT 2 hebben gevonden. Er is wel heel duidelijk iets mis met de elektriciteit van mijn hart en het lijkt ontzettend op Long QT 2. Voorlopig zitten we dus nog op de weg van dit syndroom en de verwachting is dat aan het eind van de zomer het onderzoek kan worden afgerond. Dan wordt ook gekeken wat we met onze twee kinderen moeten doen. Kijk, als er bij mij genetisch niets gevonden wordt, hoeven zij ook niet getest te worden. Maar er is wel duidelijk iets met mij aan de hand, wat ik kan hebben doorgeven. Dat is voor ons als ouders heel erg spannend. Ergens hopen we gewoon dat ze bij mij een defect gen vinden. Dan kunnen ze vervolgens de kinderen ook zoveel beter onderzoeken. Nou ja, afwachten dus maar.
Over een week krijg ik nog een inspanningstest en nog een echo van mijn hart. Dan nog een bezoek aan de revalidatiearts en de neuroloog. Ondertussen nog contact met de bedrijfsarts, dus genoeg bezoeken, gesprekken en onderzoeken die ons eraan herinneren dat er wel degelijk iets ergs is gebeurd. Ik weet nog niet goed hoe ik me er toe moet verhouden. Ik voel me namelijk helemaal niet ziek. De vermoeidheid van de afgelopen maanden slinkt dagelijks. Ik zie er gewoon helemaal normaal uit. Het ziet er naar uit dat alles weer gewoon kan worden. Maar daartegenover staan nu nog een paar 'maars'. 'Ik voel me niet ziek, maar ik heb wel degelijk wat.' 'Ik zie er goed uit, maar...' Soms best lastig om mee om te gaan. En omdat de toekomst onzeker is, in de zin van dat niemand kan zeggen of mijn hart ooit weer op hol slaat of wat dan ook, kan ik het verhaal van mijn hartaanval niet afronden. Ik kan niet zeggen: "toen werd ik ziek, maar nu ben ik weer genezen en dat is zo en zo gegaan." Nee, het verhaal blijft en wordt steeds vervolgd. Nogmaals: ik weet nog niet hoe ik me daartoe moet verhouden. Het maakt me in ieder geval soms heel verdrietig. Dan voel ik me gewoon soms zielig. Hoewel ik me over het algemeen gelukkig kan overgeven aan het leven weer en het gewoon kan oppakken. Wordt dus vervolgd.

A few weeks ago I went to the hospital. The doctors still can not say much about what is wrong with me. There is something wrong with my heart, but it is still unknown. I am getting more tests soon and will see some more doctors in the next few months. In the meantime I am picking up my old life again. Working, taking care of the kids, seeing friends and all. Because things go back to normal so easily I forget many times that this is not to be taken for granted!!! I did crawl through the eye of the needle. I still don't know how to handle all this. I will never get better. It will never go away. That is big. I am worried about the health of my two children...Big Sigh...Not easy...
To be continued...

Merry Christmas Everyone

Merry Christmas my dear readers!

Today we had a good first Christmas day with family coming over for dinner. The sky was blue and now, as I am sitting here, writing, the snow comes falling from the sky again. It is so pretty! Adding to the pleasure is our warm house and cozy living room...I like winter, but I am not really into the cold that much.

These last days of the year also make me think of the year behind us. And man, what a year it has been! But even though I am looking back, I am more and more aware of how my heart attack has fueled some new things for the future. Nothing really dramatic, but I can tell there is something shifting inside. I can only feel it every now and then. When I am not too tired and not too afraid, or busy with trying new things, like working again.

I can tell that, after things get back to normal a bit, I have reached a new level. Not necessarily higher or lower, just a little different. I am way more aware of the fact that we have to live Now! That some people need (and let not spare myself: I need it too!) a kick in the butt sometimes! Good lord...all the worrying about all the little things...makes me impatient.
I can tell that I let the world hear my voice stronger than before. The people who know me, know that I am a bit introvert, sometimes a bit shy. These past weeks I found myself being a lot more assertive in stores for example. And the best part of it: without feeling too self-conscious or guilty of whatever. I feel like: who gives a &%$#!

Also I feel a lot less concerned about things needing to be a certain level. "Christmas dinner for 8 people?" "Let's keep it simple and easy". "Cleaning the house?" "A bit here and there will do!"
Perhaps it is because the articles and books about 'mindfulness' that I have been reading. Perhaps all the words are sinking into my subconscious and do some work there...I don't know. Fact is: I like life a lot better, living it the simple way.

That's also what this picture is about for me. I came upon this Maria statue on a cemetery here in my hometown. It reminds me of how we are all connected. I see a mother of ancient times and am reminded of the fact that there will be mothers in centuries to come. It is all about caring for each other, loving each other, loving life, living life, treasuring the small and the grant.

It tells me how we are all embedded in the great embrace of Being.

Meeting my rescuer

A couple of days ago I met one of my rescuers. I had been told that two people did CPR on me, a man and a woman (B.). I met the woman this Tuesday evening.

I had thought a lot about the people who were there when it all happened. Because we live in a pretty small town I realized that we could all run into each other in the city center. One of the first days I spent by myself I went for a walk. This woman came up to me saying she was so glad I made it. I didn't recognize her, but it turned out she works in the hospital bringing food to all the patients. She had seen me for a few days and heard my story and was really impressed. It was really good to talk to her and to be able to get a fuller picture for myself.

The man (a volunteer fire fighter) who helped me told the police that he was alright with the situation and he didn't feel the need for further contact. The woman agreed to meet me right away. It was so good to see her. It wasn't emotional or anything, a little awkward perhaps, but really nice. She told me about how she had taken first aid classes for years, also because she works at a daycare. She was so grateful to have been able to use her knowledge. But she also knew only 9% of the people who get CPR this way make it alive. For her it was really important to see me, to know I am alright. Last week we passed each other biking, at exactly the place of my accident, but she didn't want to stop me then. And I didn't recognize her yet.
(Funny thing: for both of us it was the first time we biked by The place!)

The evening of my accident she was a little late when she left work. She jumped on her bike and passed me just a few minutes after I fell. A guy (E.J.) who was on the scene first knew her pretty well so they (and a few more people) were talking about what to do. She then noticed I stopped breathing and started doing CPR right away. Then the fire fighter came out of nowhere and, almost like a team of professionals, they all did what they had to do. How lucky can you get?!

B. and I talked about how strange it is to be brought together by something like this. She is my age. We could be friends. She saved my life! I tried to say thank you. She tried to say your welcome. But words couldn't express what we felt.

I realized that she was with me during a very intimate moment in my life. There are just very few moments like this. When things are (literally) naked. Touching the fundamental things in life. I felt like this when I gave birth. But being close to someone dying is also very intimate.
I remember when my grandfather was on his deathbed; we only talked about things that really matter in life. All the unnecessary words, feelings and emotions just withdrew.

I also realize that life goes on. I can't always think about the accident or about how lucky I have been or about how there have been angels all around me that day.
Today one of my best friends came over and we barely talked about the accident. We talked (during a fantastic lunch) about our children and the upcoming birth of her second girl. It was great! Slowly and step by step I am moving forward!