Wat. Een. Maand! Twee maanden! Van 7 maart tot nu heb ik een rollercoaster-ride afgelegd! Ik zal hier in stukjes verslag doen van alles dat op mijn pad is gekomen en nog komt. Al een paar keer voelde ik harde plekken in mijn borst, de linkerkant, dus daar waar mijn ICD zit. Ik had ook het gevoel dat mijn apparaat een stukje gezakt was, dus ik op 7 maart even langs de verpleegkundige in het AMC. Zij kon niets geks vinden en mijn ICD deed het prima. Advies: even langs de huisarts. Daar kon ik meteen terecht en die voelde wel de harde plekken, maar niet het beruchte knobbeltje, maar: “zeker ook na zo’n hartstilstand en nu je het vertrouwen in je lichaam kwijt bent geweest, stel ik voor om voor zekerheid te kiezen en een echo met een mammografie te laten maken.” Dus op 8 maart even naar het ‘inloopziekenhuis’ in Leidsche Rijn voor de echo en de maandag erop een mammografie laten maken in Woerden.
Mammografie
Daar zag ik best tegenop, want ik hoorde her en der wat horrorverhalen, maar het viel 100% mee. Wat niet meeviel was dat ik me wel mocht aankleden, maar dat ik even moest wachten op advies van de arts en dat advies luidde: kalkspatten en kalkclusters in de linkerborst over een groot gebied. Direct werd gekeken of de ruimte voor een biopsie beschikbaar was, maar die kwam pas (gelukkig) een paar dagen later (donderdag 14-03) vrij.
Borstpunctie
’s Ochtends gingen mijn man en ik weer naar het ziekenhuis. Ik had op internet al gelezen hoe het onderzoek zou gaan verlopen. Een uur lang (ruim) moest ik op mijn buik liggen met mijn borst door een gat. Vervolgens werd met een mammografie apparaat de borst plat gedrukt en vast gezet. Vervolgens werd op basis van de foto’s bepaald waar ze weefsel gingen weghalen. Toen de verdoving, die even flink pijn deed en flink brandde en toen werd de holle naald geplaatst. Het weggehaalde weefsel werd nog een keer gefotografeerd en vervolgens werd het netjes verbonden en schoongemaakt. De eerste dagen had ik geen napijn, maar in de weken erna soms wel.
Nog even wachten op de uitslag
Ik zou de uitslag krijgen binnen 24 uur, dus met zenuwen in mijn buik ging ik naar het ziekenhuis terug. Toen volgde een domper, want “helaas kunnen we in 10% van de gevallen niet meteen zien wat het is en dat is bij u het geval. Houdt u er ook rekening mee dat er niets gevonden wordt en dat de punctie over moet.” Aaahhh!!! Wat is dat dan vreselijk, een heel weekend wachten, want ik kon pas op de dinsdag erna bij de arts terecht. Ik heb hem echt zitten knijpen.
Uitslag
Op dinsdag 19 maart kon ik eindelijk terecht bij de arts: diagnose: DCIS in een groot gebied, in fase 2 en 3. Ik mocht nadenken over een borstbesparende operatie of een borstamputatie. Omdat ik wat meer gekregen heb van moeder natuur, vonden de artsen het verantwoord om een borstbesparende operatie te gaan doen. Daarbij moest ik wel weten dat, als het weefsel niet schoon zou zijn, mijn borst alsnog eraf zou moeten of in ieder geval nog een keer geopereerd zou moeten worden. Toch was ik bereid dat risico te nemen.
De volgende dag werd ik gebeld met de operatiedatum, 3 april en de dag daar weer na, donderdag 21 maart had ik al gesprekken met de Mammacare verpleegkundige, de anesthesist en de laborante voor het bloed afnemen. Verder veel geregeld om mijn werk om het goed af te sluiten en over te dragen.
Afspraak chirurg
Met mijn partner ben ik nog een keer naar de chirurg geweest om alles nog een keer door te nemen en te vertellen dat ik echt voor de borstbesparende operatie wilde gaan. En toen was het wachten, wachten op de dag. Gelukkig ben ik de paasdagen goed doorgekomen
Wordt vervolgd......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten