Beautiful Etsy stuff

While checking some blogs this morning I came across these beautiful wooden bowls from Wind & Willow Home on Etsy. Gorgeous they are!!! Sigh....the world of design and craft can totally make my day...I can literally feel the beauty inside.....call me weird....my big crush on things like this....

Heart update



Long time, no blog…..ik kom er gewoon niet aan toe om te schrijven, merk ik. Er gebeurt genoeg, maar het gaat te snel om even afstand te nemen en de rust te vinden om er iets over te zeggen.


Wel kan ik een update geven over het hart. Nou ja, eigenlijk is er niets nieuws te melden. Mijn controle in het najaar was prima, geen rare zaken te zien. Wel wat extra overslagen die er niet horen te zitten, maar de bètablokkers doen goed werk en houden de boel rustig en beheersbaar. Ook de kinderen zijn nog een keer onderworpen aan een 24-uurs controle en ook daar was alles goed, met als gevolg dat ze pas over twee jaar hoeven terug te komen. In het AMC vertelden ze me wel over nieuwe onderzoekstechnieken waarmee het makkelijker wordt om snel te kunnen screenen op ziektes en genen. Wie weet komt er nog iets uit, maar ik ga niet te veel hopen. Ook vond ik het interessant om te horen dat ze in 2010 9 types kenden van het Lange QT-syndroom en nu al 13 of 14 types. Nog steeds denken ze dat ik iets heb, dat in de hoek zit van dit syndroom. Machtig interessant, al die wetenschappelijke ontwikkelingen!

Onlangs kwam ik erachter dat ik officieel ben toegetreden tot de groep chronisch zieken en gehandicapten, omdat ik een tegemoetkoming ontvang op basis van de Wet tegemoetkoming chronisch zieken en gehandicapten (Wtcg). Nu vind ik het niet erg om een leuk geldbedrag te ontvangen, maar toch heb ik gemengde gevoelens. Ik voel me namelijk helemaal niet chronisch ziek en gehandicapt! Ik ben (vind ik) een gezonde vrouw die gewoon alles kan doen wat haar hartje begeert, behalve het rennen van een marathon, maar ja, die wens schuif ik gewoon door naar een volgend leven!

Long time, no blogging…..I just don’t have much inspiration to write….things just go too fast to take time to distance myself from things around me. And I need that distance to write.

A little update on my heart: this autumn I had another check-up and almost everything looked fine, apart from the fact that my heart sometimes skips a beat, more often than can be expected for a woman my age. My kids were tested and everything was fine, so they will be tested in two years from now.

The doctor did tell me that they now know about 13 or 14 Long QT-types instead of the 9 in 2010. So that is really interesting. They also have new testmethods which makes it easier to test someone very quickly on a lot more illnesses and genetic defects. In 2013 they are going to test my DNA in this new testing method, so who knows…..although I don’t set my hopes too high.

I also recently received some money from the government, which is a gift for the chronicly ill / handicapped people. Of course some extra cash is nice, but I do have some mixed feelings…..I don’t feel ill, handicapt or chronicly ill. I am an almost healthy woman who can live the life she wants…..except the fact that I can not train for a marathon anymore….

Neighbour



Van het weekend was het Burendag. Met een flink aantal moeders en vaders gingen we aan de slag om het speeltuintje weer een goed aanzicht te geven. Je kent het wel: bladeren harken, struiken snoeien, eindelijk eens goed vegen en al het onkruid verwijderen rondom de glijbaan en de wipkip.

De middag werd afgesloten met broodjes kroket en een borrel, een geslaagde dag én een extra gelaagde dag. Want die moeder die ik al jaren gedag zeg, met wie ik klets over de kinderen, de verbouwing en de bakfiets is ook de verpleegkundige die mij heeft verpleegd toen ik werd binnen gebracht. Vertelde zij me. Toen ik naast haar zat. En vroeg wat voor werk ze doet. "Ik werk op de IC." "In Woerden?" "Ik ken je hele verhaal." "....slik..."

Het was goed om met haar te praten, er weer een gezicht bij te kunnen plaatsen. Toch: zij heeft me gezien op het meest intieme en extreme moment in mijn leven. Dat zit je toch wel anders naast iemand. Ik was van haar afhankelijk. Ze heeft me verzorgd, zich ontfermt over mijn familie. En vervolgens heeft ze me weer laten gaan om zich te richten op de volgende. Het is goed zo......
Ze gaat wel een afspraak voor me regelen voor een nagesprek, dat vond ik een goede suggestie van haar. Haar man, die bij de politie werkt, kan ook daar regelen dat ik inzicht krijg in 'mijn dossier'. Het is tijd ervoor...

Last weekend it was neighbour-day. With a lot of mothers and fathers we took care of the playground. Sweeping the floor, getting rid of all the leaves and weeds. In the afternoon we had snacks and drinks and while talking to one of the mothers (that I have known for a while now) it turned out that she is a nurse at the intensive care unit at our hospital. "I know your whole story", she told me.
It was good talking to her, although things will never be the same again. Simply because she has seen me when I was so fragile. For her it's work, but for me.....it's more than just her job. She did suggest a meeting with the medical staff to talk about my case. Her husband, who works at the police, can also arrange a meeting, so I can get more insight in my story. I feel the time has come to take these steps.....

The body knows...

Vol goede moed ben ik aan meditatie begonnen. Leek me goed om meer te ontspannen, meer mijn lichaam te voelen en beter te leren ademen. Ik denk dat mijn lijf er ook blij mee is, want pas nu na twee jaar krijgt ze de ruimte om te laten zien en voelen wat er allemaal zit. En dat is een hoop! Ik dacht echt serieus dat ik goed op weg was met het verwerken van mijn hartstilstand, maar mijn lichaam heeft een eigen tempo en een eigen weten dat zich niet laat sturen.

Meteen al de eerste les voelde ik dat ik heel moeilijk in mijn lichaam kon zakken. Ik voelde een wattenhoofd en kon moeilijk meekomen in de geleide meditaties. Voelde me helemaal niet helder. Vorige week was de laatste meditatie op muziek, een soort tibetaans muziekje, heel rustig. Ik voelde de tranen stromen, tranen van een herinnering aan onze vakantie in Tibet, aan de zorgeloosheid die er toen nog was. Voordat ik kinderen kreeg, voordat ik ziek werd. De hele week heb ik hoofdpijn gehad en voelde ik me wiebelig. Heel langzaam heb ik af en toe wat aandacht gegeven aan de rusteloosheid in me, aan de angst. Gewoon door er af en toe naar toe te ademen een paar minuten.

Gisteravond had ik weer les en ik ging er al veel frisser naar toe. Maar tijdens de grondingsoefeningen ging het weer mis. Ik werd helemaal draaierig en misselijk, ik had helemaal geen zelf meer en vervloog gewoon. Ik voel dat er verdriet zit; een trauma haast. Ik voel ook dat ik op de goede weg ben. Dit dient zich aan, omdat ik er aan toe ben. Nu kan het en mag het. Ze zeggen dat het louterend werkt, wijsheid kan geven. Nou dat hoop ik dan maar! Hopen van Ganser Harte.

Last week I started with a meditation class. Just to relax a bit more and feel calm in my body. Little did I know that my body would react so emotionally. The first class I felt how disconnected my brain and my body are, and how my body has her own voice, her own pace. My mind? O yeah, she dealt with my SCA pretty well. My body? Hell No! She has been pretty traumatized and needs to heal slowly. I really need to take it slow, because otherwise it is way too intense. But this is the road to follow. What motivates me? The wisdom that all the traditions seem to promiss at the other end! :)

Took some pictures recently...

My happy second birthday



Gisteren ben ik twee geworden. De week ervoor 38. En wat een verschil met vorig jaar, in hoe ik me voel en hoe het met me gaat. DE dag was vorig jaar nog heel beladen. Dit jaar merkte ik dat het wel ergens in mijn gedachten en lichaam rondzong, maar het eiste niet veel aandacht op. Het begint te zakken, HET verhaal. Toch vraag ik me nog steeds af of ik er iets mee moet. Hoe verhoud ik mij tot alles wat er gebeurd is? Steeds meer zakt het allemaal: het is gewoon gebeurd. Niet meer en niet minder. Het is gewoon. Het was en het is.


Gisteren op de coach kalender, was het thema: Van Overleven naar Overleveren. Daarin lees ik een bevestiging. Het eerste jaar was overleven, het tweede jaar er één van overleveren, aan dat het gebeurd is. Dat ik de hoofdrolspeler was. Overleveren, met de stroom mee, het laten gebeuren.

Yesterday I turned 2, a week earlier 38. And what a difference in how I feel about my SCA than last year. Back then the day felt really heavy and sad. This year it was ok, just a little reminder in the back of my head. I do still wonder about how to deal with it all. More and more I am aware of a certain shift: from surviving to surrendering. It happened to me, there was no fighting against it, it was there, and now I am here. It just doesn’t get any deeper than this.

Back from camping

Camping is a fantastic: Check!

Tent is 100% Waterproof: Check!

Simplifying adds to quality of life: Check!

Enjoying all meals outside makes all food taste better: Check!

Camping will be our way of having our vacation for many years to come!

Van hebben naar zijn

Voel ik me even bevoorrecht! Zit ik zomaar inspirerende gesprekken te voeren met een zeer moeilijke, maar boeiende doelgroep als aspirant Humanistisch raadsvrouw.

Zo ben je communicatiemedewerker en zo ben je een beetje, zogenaamd, bezig met ander werk.

Het zit zo: ik ben een van die dertigers met een dertigers dilemma. Er zijn er velen waarschijnlijk, maar waar ik mee worstel is: “Wat wil ik later worden als ik groter ben?” Nu ben ik al groot en dat realiseer ik me steeds meer en ik moet nog dertig jaar werken. Wil ook nog dertig jaar werken. Werken, zin geven, met mensen bezig zijn. Zo kwam ik laatst weer uit op de Universiteit voor Humanistiek. N.a.v. van een open dag bedacht ik me dat bij mijn werkgever ook een humanist rondloopt en ik daar dus gewoon kon aanbellen. Zo gezegd, zo gedaan en ik werd meteen enthousiast uitgenodigd om een dag mee te lopen. En ik vind het nu al helemaal inspirerend. Dit ben ik!!!

Zo moest ik, toen ik vanmorgen binnenkwam, even wachten totdat hij klaar was aan de telefoon. Geen probleem want de boekenkasten in deze kleine gezellige kamer staan vol inspirerende titels als: ‘Dichter bij het onuitspreekbare’, ‘Rituelen in religieus Nederland’, Henri Nouwen etc. En aan de muur hangt bijvoorbeeld dit:

(…)

Hebben is hard. Is lichaam, Is twee borsten.

Is naar de aarde hongeren en dorsten.

Is enkel zinnen, enkel botte plicht.

“Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,

Is kind worden en naar de sterren kijken,

En daarheen langzaam worden opgelicht.

Ed Hoornik, uit Het menselijk bestaan.

Dit is mijn weg. Is dit mijn weg? Is het voldoende om naast mijn werk inspirerende dingen te doen of wil ik inspirerende dingen in mijn werk doen?

Dit lijkt me een teken: naast me ligt het Open Kaart Spel van de KRO. Ik denk net: “Laat ik een kaart trekken.”

Dit is ‘m:

Hart en Ziel

Voor je ligt een enorme uitdaging. Je hebt al besloten om ‘m aan te gaan. De vraag is alleen: hoe? Je kunt kiezen: je vervult deze taak uit plichtsbesef omdat het nu eenmaal moet, of je stort je erin met passie en geeft jezelf helemaal. Doe jij alles met hart en ziel?

Ph. Bosman: Wat niet uit het hart komt zal een ander hart niet raken 

At this moment I am trying to figure out what to do with my job. I like what I do, but there is something calling me. Today I had a meeting with a humanistic counselor at work to see what a day in the office is like for him. It was super inspiring and I might consider doing another Masters to get there myself. In Holland these people are allowed to work side by side with pyschologists and psychiatrists in hospitals or the army or in prisons. They combine philosophy, with knowledge of psychology and counseling skills. More about this will follow. 

There was a card game with (spiritual) questions on the desk and I decided to pull a card. It read: What doesn't come from the heart will never touch another. 

A challenge to let my heart lead the way....how symbolic is that?!

Leven als opdracht

Het blog van Jan Greven is me dierbaar, omdat ik elke keer weer iets krijg waar ik echt mee verder kan. Zo las ik zijn meest recente stuk “Het leven is een opdracht”. Waarin het (onder meer) gaat over het verschil tussen het leven ervaren als een geschenk en het leven ervaren als een opdracht.

Na de dood van zijn dochter is het leven voor hem geen geschenk meer, maar een opdracht. Dat gaf me inzicht. Inzicht in mezelf en in de thema’s waar ik mee bezig ben de laatste tijd. In allerlei boeken en tijdschriften die ik lees, wordt vaak gesproken over dat het leven goed is. Dat je vertrouwen moet hebben, moet genieten van elke dag. Van het weekend hoorde ik het weer op televisie: (presentator) “Nou je hebt veel mee gemaakt, je zult nu wel dubbel hard genieten van elke dag en elk moment.” De persoon aan wie de vraag werd gesteld beaamde het, maar ik merk dat ik die reactie ergens wantrouw.

Ook ik heb geprobeerd om het leven (weer) te zien als een geschenk waarin ik vertrouwen kan hebben. Maar het leven en de dood zijn twee grootmachten met eigen spelregels en eigen wetten. Nu na mijn harstilstand geloof ik er niet meer zo in. Ik wil het wel graag geloven, enorm graag, maar elke keer faal ik daarin beetje waardoor ik me onrustig en verdrietig voel. Gedachten die boven komen zijn: “Ja maar: het leven is mij toch voor de tweede keer gegeven? En een gegeven paard mag ik natuurlijk niet in de bek kijken en ik heb geleerd overal altijd netjes “dank je wel” voor te zeggen.” En natuurlijk ben ik dankbaar, ENORM dankbaar, dat ik nog een tijdje verder mag leven. Maar de zorgeloosheid is eruit. Het ‘for granted’ is weggeglipt. De glans is eraf.

Daarom voelt het als een geschenk dat ik aangereikt krijg: het leven is een opdracht. Daar ga ik eens een tijd op broeden. In het stuk van Jan Greven gaat het over Bonhoeffer en over zijn geloof dat de basis vormt voor zijn opdracht. Omdat ik geen kerkelijke achtergrond heb, kan ik daar niet zo ver in mee gaan. Ik sluit me aan bij psychiater Koerselman die aangeeft dat de opdracht aanvaarden ook betekent dat je je eigen lot aanvaardt. Weer opstaat na ellende, het leven weer oppakt.

Als ik de woorden zo proef, smaken ze helemaal niet zo zwaar. Het leven als opdracht, als een appèl aan mij om weer op te staan. Als dank voor het leven.

Dutch journalist Jan Greven lost his daughter in January this year (she died of SCA). He tries to find his way in life again, inspired by books he reads and writes about. This time he writes about how life lost it's meaning as a gift, and moved towards life as an assignment. This means a lot to me and is (part of) an awnser to my struggles. You know: so many people say life is a gift, that life is good and that The One is good in the end. After my SCA I kinda lost that trust. People tend to think that after this trauma, I must enjoy every minute to the max. The truth is that I don't and that I feel guilty about that sometimes. I was given life a second time and I am GRATEFUL, but it is hard to accept it as a gift. But as a kid I learned to be happy and say Thank you and just keep smiling. This time there is something wringing, so when I read about how life can also be an assignment it made sense to me. Life as an appeal to me. An assignment to step up, accept my fate and carry on. My way to saying thank you for life.

Guess where I have been?

Voluntarily? Not quiet! A good time? Yeah, kinda. We were invited to go to Eurodisney for a few days. Each time I told people I was going there, they got this look on there face, followed by the question: "Voluntarily? Cuz that is so not you!" They are right, I wouldn't have chosen this trip myself, but we had a good time with the whole family. My two girls in a hotel for the first time, having a buffet diner with tons of new food to taste. My oldest indulging in all the delicious french cheeses and me eating all you can eat Tarte au Citron, which is my all time favorite. Plus: lots of colours, lots of nice shapes, so lots of pictures were taken.

The trip did contrast with the book I read recently: Quiet, The Power of Introverts in a World that Just Can't Stop Talking, by Susan Cain. This book is so Me! Every word and every sentence. What I learned from it is how being an introvert is just who I am, by birth. At least for about 50 percent. The brains of introverts and extraverts just work totally differently. Introverts react strongly to stimuli/incentives from the outside world, they soon have enough. They become a bit aloof perhaps. I always say it's like having a big meal...I need time to digest it. I need to digest all the impressions from the world that I get each day which takes up a lot of energy. I have been saying this, and even more so after my SCA, but the world seems to go a couple of steps too quickly. I hate saying this, it makes me feel insecure many times, as if there is something wrong with me, that I am not capable of dealing with the world as it is.

The book also talked about work a lot. About how you need (every now and then) to step out into you un-characteristic self, which is not bad as long as it is founded on a good set of beliefs that give you energy and focus. When reading that I realized it is time (let's say Time!) to look into my beliefs, my values, my fundament. It may seem natural to some, but I have not been in touch with my own fundament for a long time. Not working from my beliefs and having to step out of my introvert nature too often makes me feel a foreigner sometimes.

And I wondered: what if I had died that day? Did I have a good life till then? Or was there (are there) still some unfinished business to do? Am I proud of who I am? Are my actions and my beliefs in balance? Am I living the life that I would like to look back on when I am 85? If I am missing something, then what is it? There is not one awnser, but one is there for sure: I would like to connect more. With myself and others. I need to find a way to work with people on a way more personal level than what I am doing now. Will keep you updated.



Entering new horizons

You know, when something happens to you, it seems as if you’re being introduced to a world within reality that seemed to be closed before. When I was pregnant; all of a sudden there were so many other pregnant women. I sort of tuned into the pregnant-mode which was full of life and excitement. I was transported to an area with ‘pregnant-horizons’, (Gadamer) that added a new and different meaning and perspective to my life.

This time around I was transported into the world of heart patients; a world of life and death. It feels as if I am introduced to a darker corner of reality. There is a different sense of time, of different sense of meaning and language. One of the people who speaks the language of life and death is journalist Jan Greven. He has a way with words, combined with a deep knowledge of philosophy, theology, religion and the meaning of life. He uses these skills: in dealing with the death of his daughter.

In early January I had read a little note in the newspaper about a young woman (38) who had died in her home. She was in my mind for a while, although I didn’t know her. Then later that week I read a column from a former fellow high school friend of mine. She is a well-known writer in Holland and it turned out she had known this woman. I couldn’t help myself but Google her name and found a beautiful website from her father. The way he writes about the loss of his daughter is so delicate, so real and also so moderated. He gently examines his feelings, his life, his thoughts, his believes and the believes of others. Without ever loosing himself in despair or rage. I was I could comment on his thoughts, but I can’t. For those of you who can read Dutch, check out his site! His most recent post about the meaning of Easter, the meaning of friendship, and how friends are necessary for a sense of direction in life is worth reading!

You know, honestly, many times I totally dislike these new horizons that show up in front of my eyes. But reading the posts of Jan Greven makes it all a bit softer.

Heart Energy

Twice a year I have to go the the hospital to have a check on my ICD and it's data. This last Monday I took the train to the AMC Hospital in Amsterdam and was met by a very friendly nurse who followed the procedure.
After that it was a long wait this time to meet THE Professor. He looks like a professor, he talks like a professor....and you can take it both ways. On the one hand I can tell all his cells in his body are absorbed with knowledge about the heart. He breaths cardiology, goes to bed with it and wakes up with it. On the other hand it is hard for him (and many with him) to 'translate' his knowledge to a normal level for a normal person like me.
I feel that they take my case seriously. I know that they know who I am, I am not just a number over there. But for me my SCA is about emotions, for them it's about a mechanical thing, like a car that stopped working.

Another hard thing is that every time I go there I feel that there are new 'diagnoses', new suggestions to be made. This time the professor said to me: "You do have some rhythmproblems, but these ones are not life threatening. These ones won't prevent you from turning 100 one day. These ones don't have anything to do with your SCA!"
"Huh...??? What are you saying, what does that mean?"
"Well we don't know what caused your SCA. We still don't, but it could have been a virus on your heartmuscle for example and not so much some genetic failure in your heartrhythm. The problem we have now is that your ICD does not know the difference between these rhythm problems and 'real' problems with your heart. So this causes some 'noise'. We will talk about this in our team and we may be able to treat you a bit better with some other medication. Treat, not cure."

I walked out the hospital 5 minutes later, feeling totally empty. All the energy was drained from my body. Why, I am not sure. This 'diagnoses' are not completely shocking, although I did think: "but this means that I might have (had) two different things". Being there just makes it real. Super real. For many days on I can 'forget', feeling almost 100% recovered now. (Spring and Summer coming definitely helps to gain more energy) My next visit to the hospital will be different: 1) my husband will be joining me, 2) I will take a day off and do something FUN to get rid of the more negative energy and regain some of my joy for life!

Verbs...

Walking on eggs...

Honger maakt rauwe bonen zoet

De appel valt niet ver van de boom

Happiness

50 people 1 question Paris from Stills in Motion Malmö on Vimeo.

I came across this video this morning and watched it with a big smile on my face. Because it has everyting in it that makes me happy. It's in Paris to start with! And all the people in this video have a certain glow. Apparently that's what thinking and talking about happiness does to people everywhere in the world. They all talk about on thing: they are happy when they feel connected. Really in touch with their loved ones, with the world, with life in general.
I can not wait to go to Paris again, with my loved ones. To show the city I love the most to my daughters! Gonna watch this video again.

Will also soon check out the other videos they made: Fifty People One Question!

Dear Photograph

I read about this site some weeks ago (and am sure that I have seen this idea a few years back) and I love it! Each picture makes me smile and makes me aware of all the stories they represent. Each picture says more than a thousand words right? You can all make your own stories about the people and the places as you skip through this photo-archive. Like this lovely lady in the picture above. What about her life? Her dreams and desires? Wish I could travel back in time and have a good conversation with her, woman to woman. But most of all, I wish I could travel back to the year the picture was taken, 1942. My grandmother just had her first child, my mother. It was War time here in Holland, so her life with its perspectives was totally different than mine. Would have loved to know all about it. It must not have been easy, but they just carried their fate and made it work the best they could. Miss you so much grandma!

Not so lovely days...these past days

Last week I wrote about having such a good day, with lots of relaxing and reading and a bit of sleeping. All because my oldest daugther got ill and stayed home for a few days. Well, after she got a little better my youngest got a fever with lots of coughing and sneezing, so the weekend was spent between kids sleeping, watching more movies and reading more books. Until Monday, then the bugs finally managed to knock me over. High fever, big headache, the lot. So I had to stay in bed for three days and I am still not better, but I forced myself to get up this morning. I am typing this with a box of tissues next to me and my body telling me to keep it short and get back in bed a.s.a.p.

So plenty of time to read you might say. Yes, plenty...I finished three books so far, because one can not sleep 24 hours a day. Still having a euphoric feeling about reading longer than the usual 20 minutes? Well not really! With a head and lungs full of snot it is not the most pleasant experience I must say. Oh well, we will fight those little ill-making monsters one day and one of the first things we are going to do is go outside, into the land of the living. Now it's time to see how my husband is doing. He told me earlier that he fainted while taking a shower, so I am off to making another fruitsalad!

For those of you who want to know: I finished this book (I'd give it three stars) and this book (I'd give it 4 stars), now I am reading this one!

Print found on Etsy

Lovely day!

This morning my daughter M. was feeling pretty ill and had a fever, so we decided that school was something to be skipped for at least a day. My youngest went to daycare and I could take a day off from work...and what a day! My sweetheart first wanted to watch movies so I read a good Scandinavian thriller that I love so much. Then I took a nap while M. watched her third or so movie. When I woke up she was sleeping and I read some more....how good it feels to be able to read more than one hour in one stretch!
LOVE, LOVE, LOVE!

For those of you who can read Dutch, there is this lovely website by someone who has at least three sites: one on Scandinavian literature, one on Philosophy of language and one on Psychological/Psychiatrical Healthcare. This makes me instantly curious about the person who is behind this.

So what a lovely day I am given today! And it is going to be even better, because tonight I will top it off with a girls night out with a very dear friend. Now back to the book: wanna know who did the killing! Yes!

Look what we got....# 2

Last Monday my daughter started school again after a two week Christmas break. It felt like she had been gone from school for over a month! Apparently we did many things these past two weeks. Like buying a brand new car for lots of great vacations. I also wrote an article for the STIN magazine (Spring edition) about my sudden cardiac arrest. I worked a lot, prepared for my mom's 70'th birthday, supported a colleage whose grandmother is passing and going to the funeral of the mother of a very dear friend this Friday. Somehow, good things, sad things and fun things decided to come all at the same time at the beginning of the year. One of the fun things I wanted to share is this big thing we bought over the weekend. So look what we got this time around; a folder-tent-thing and it's huge!

A RoadMaster Vouwwagen