Look what we got...

Some of you know it, others are totally surprised, but we are one of those (very few) couples who don't own a car! WHAT? You are probably thinking? No Car? Two kids? A house that needs rebuilding all over, and I mean, ALL over? Are we insane? How do we live? Honestly, so many people see owning a car as one of the first needs in their lives. Which of course it isn't, well probably when you are living in the States or somewhere in the outback of Australia....I will agree with you...a car comes in handy.

But over here in Holland things are a bit different. You see, when we were studying we got a card for all public transport. Good stuff. Then we got a little apartment in a pretty central place in Amsterdam, which equals waiting for a parking permit for over a year and a half. Plus now, both our employers pay all the costs of public transport. Adding to that the fact that both of us didn't have a driverslicense and there you go: no car. Cheap! Very 'Green', very kinda 'highly educated-left thinking-environmentally friendly-alternative'. (Note: all opinions from a variety of people in society, not necessarily ours)

So embrace yourself: this weekend we bought our first CAR! Yes, you heard it right! You see, it is pretty cold to bike with two kids everywhere during winter. They also get pretty tall, so that's pretty heavy. Also, we are relying on other people to take us to IKEA for example. But most of all: we haven't had a proper vacation in years! And we both have such fond memories of all the time we spent during our chilhoods in France and Italy and Switzerland and Germany. That's what we want to carry over to our children. Packing our car and tent and just take off. Where the sun will take us. So look what we got...let's say cheers to lots and lots of happy vacations...

Hyundai I20: Ice Blue

Just some thoughts again on SCA

This morning I read the great blog Heart Stops from a fellow SCA survivor. It shows really well the paradox we/I are in. On the one hand I also feel a deep gratitude for being a survivor with hardly any brain damage. On the other hand being a survivor is also sometimes hard. Like last week, being at the beach, feeling the wind and the sun on my skin. It hits me hard to realize that I am not 'just standing there'. It feels like there are Capital Letters everywhere, shouting to me: YOU ARE STANDING ON THE BEACH!!! YOU!!! This is NOT to be taken For Granted!

It still feels like a lot of things are new in a way. Every 'first time' is something I am aware of. The first time on the beach, the first time I saw the leaves coming in spring, the first time I saw the same leaves falling in autumn. At those times I also realize that there will be a time that it will be my last spring, my last autumn. Hopefully I will be very old and grey and wise and with a certain resignation.

I sense a certain anger in my body...death knocked on my door!!! Why me? Why not me? Are life and death so arbitrary? THAT I find so shocking! If there is no higher plan, then what is there to sooth me, to embrace me, to comfort me? This is what I struggle with. It is like Irvin Yalom says: it is like staring at the sun with you eyes wide open. Pretty painful sometimes.

So that's the paradox I guess, I am alive, but by being so I can spend hours upon hours being aware... But I do want to thank Marty from Heart Stops, for also thinking about the not so lucky ones and sending condolences to all families who have to bury their loved ones.

Sure need one of these...

Lovely Etsy scarf; I can sure need one of these today, because I am home sick with a super sore throat and no voice left to talk with! Thank God my mom is here to watch my kids. She even picked up the vacuum cleaner and is ironing all the laundry. Me? I can jump back in my bed to get some extra hours of much needed rest. Thanks Mom!

Photo Assignment # 2

Dutch Landscape & Urban Lanscape

We had to do landscapes, pretty hard this one. For reasons that I won't complain about. This is going to be my entry tomorrow. I really like all the sunny sky's and it reminds me of a beautiful day with dear friend L. :)

Favorite Friday Song - PhD - I won't let you down (VIDEO)

Watching my kids grow up makes me think a lot of when I was little. Thinking back, music is what made my soul sing. Music touched me deeply from early on and has done so ever since. Don't know if my girls inhereted this part of my character. So far they really like dancing, but mostly to songs from Disney movies and so on.

This song is from around '81, so I was about 6 or 7 and it was love at first sight. Honestly...I still LOVE this song! Although the video (don't know if this is the official one) is totally different than what I remember. In my memory there was this lady in a super super tight jeans wearing white high heels, walking down the street. It fascinated me like hell. Although I had no clue of what it all meant.

This song also reminds me of being in bed already and my mom coming to my bedroom, telling me that I could come down stairs for a little while to watch this music show on TV. It was really special, because my brother (who is older) was in bed already. It totally felt like a gift from my mom. Moments of pure bliss and cosyness. Wonder what my kids will remember when they grow up.

Photo assignment 1

The next assignment we got at our photographyclass was to take 3 pictures. One with 18mm, one with 50mm and one with 200mm. The subject in the pictures has to stay the same size. So lots of walking and trying. This is my first try:

Favorite Friday Song - Little Star

Already two weeks behind with my Friday Song. Not that much inspiration! But how is that possible in a world with such great music all over? More than I will ever be able to listen to? So let me give you an update on our lives over here.

Last week on Friday, my oldest daughter turned 5! What a lovely girl she is and how big she is growing! I made cupcakes for the kids at school and in the afternoon she celebrated with 3 other girls from class. We did some art work (making a simple bracelet + decorating little wooden boxes to keep them in) and did some games. The party went pretty well, except for the last 15 minutes, so we packed them all up and brought them home.

What I really love at the moment is that my 5 year old grows more and more into a person like myself. I am not saying this correctly, she is not becoming like me. It is just that her world and my world are coming closer and closer together. I mean in the way like: she can express herself really well, she understands more and more of the world, things that I already know are all opening up for her. Of course there are so many things to come, some good, some I don't want her to learn really. She is so eager to learn, to discover, to try, to express, to embrace and eat the world. I LOVE watching it, being part of it, hearing her questions, her emotions, helping her deal with stuff, sharing her enthusiasm. You know when she was born, I was overwelhemed. I never knew every day of being a mother is mindblowing,. The journey continues and I just hope that I can walk with her for a very long time!

Favorite Friday Song - Flaming Lips

How much fun is this? I am sitting here writing down all these serious thoughts and feeling and simultaniously my dear friend Miss J. is writing a post about this song, dedicating it to....Me! Thanks so much! It is a fun song with very good lyrics......matching my previous post! God, I love cyberspace and connecting this way!

A better version of the song can be found here.

Just some thoughts on SCA

I really like these new words...Sudden Cardiac Arrest. I don't know why. Because I am Dutch, the English language doesn't come naturally and I learn every day. I always talked about having had a heartattack, but I didn't, I had a SDA. Learning about it, made searching the internet a lot more interesting. Finally I found fellow survivors.
You know, I don't really feel like joining groups at the hospital. There are several out there, but mostly they are for people who have some serious brain damage and some serious emotional problems. Eventhough it took me a year to recover (and still not back to the old me), I feel that I don't need such a group. But I do feel a strong need to share, to talk about it over and over and over. And since I know nobody who had this, I do feel lonely every now and then. Having had a SDA also fueled my philosophical brain. What I struggle with are questions like: I am a survivor and it feels like a gift. Who am I to recieve such a giant gift? And why did the woman who was living only a few doors down the road die? What's the difference between us?

You know, I don't really believe in a God who has a plan. I guess I am strongly influenced by philosophers like Heidegger who write about Being and Nothingness. I very much liked Zen texts that I read at Uni. There is Being....without any question.....and it goes on and on and on.....without a plan, just random? Lets say there is no plan, that every thing just happens without a cause or reason...even then I want something to hold on to. This brings me to thoughts like: "what is the core essence that unites every single being?" "I survived and I live in such a rich world with such abundance...why me? It feels so unfair to all the people who did die. I sometimes struggle with being a survivor. It is so hard to wrap my mind around it. I survived!!! I catch myself often, thinking "of course I survived." But these thoughts come from a place where my own death is almost impossible to imagine. Of course I live, of course I will be 96 like my granny. Of course all those people who die young did something different in there lives, like smoke, or eat the wrong food, or have bad genetics. But me? Hell No! I didn't do all those things and have good genes so I will live! That also gives me a feeling like: "you all tell me that something really bad happened, but I don't remember a things, so Yeah Right! Why should I believe you?" And then it is only a small step to the bathroom mirror that shows me my scar every day. My ICD is there because there is something going on.

So I can not really put my finger to it. What is it that I am struggeling with? Am I expecting from myself to have a 'Lightbulb Moment' and start living my 'Best Life'? Honestly, haven't seen many lightbulbs yet? Advice? Anyone?
I guess the road I was and still am walking on is a good one. I already knew that wisdom is realizing that we know nothing. That there are no real certainties in life, except the fact that we will all die! :) This reminds me of one of teacher who asked us one day: "Ladies and Gentlemen: why are you here?" "Well, we would like to learn about philosophy!" "Wrong!" "Because we want to get a degree and payed good money, so we'd better get what we payed for!" "Wrong again:
There is only one reason and it is: You are here because you are going to die! If there is no death, you would not be here. You would be doing other stuff. Or maybe you would do nothing at all, for eternity will make you lazy, will make you roam around in life." And of course this is so true, but now that I am writing this, questions arise: "How do I relate to eternity?" "How do I relate to mankind?" "How do I relate to history?" I guess it all comes down to: "What is the meaning of life? What is my meaning of life?"

Pearl Jam Twenty Trailer

So last week me and friend S. went to see the Pearl Jam movie! It was AWESOME!!! God, we both LOVED it!!! You gotta know that friend S. and I were there, you know back then in the old days. The whole movie was this trip down memory lane, full of cool footage from Mother Love Bone and Chris Cornell and the movie Singles and all the songs and shows. Just so fantastic. This will be on my Christmas wishlist for this year. Still brings a smile to my face. Loved it! And it doesn't really tell anything about the creative process of the band or of the dynamics between the members a lot. Still it was worth going to.
It also reminded me of the importance of good friendships and how they need to be treasured. Simply because of all the shared memories. Because of the sharing they excist outside of myself. Talking about them keeps them alive. And everytime we share good memories we create new ones at the same time! So to friend S: up to another 20 years of friendship! Will there be a cool movie to go with it?

Favorite Friday Song - Fleet Foxes - White Winter Hymnal (OFFICIAL VIDEO)

My Seattle friend, Miss J, sent me some lovely links the other day. I was really pleasantly surprised by this band: Fleet Foxes. Since the vocals are always the most important to me, I can tell you that from the first seconds I really loved this music. Should figure out if I can buy some CD over here in Holland. Will they tour? Honestly I miss going to concerts, having fun way in advance. That's probably the best fun. So thanks Miss J. for sending me the links! It is super fun to get to know new bands.

Favorite Friday Song - Stevie Wonder - Happy Birthday - LIVE London Part 20

This week, actually this Friday, it was exactly one year ago that I got a heartattack. So I was thinking about the song that I had to choose. Something sad? Sober? Teary? NO! This day (and my birthday on the 17th of August) actually reminded me of LIFE and LIVING! So it felt better to celebrate! So I turned 37 this year and then a week later I turned 1 as well. You know what I mean? Of course these giant feasts required some serious celebrating with tons of cool stars. And since I was born in the 70's, I didn't invite Justin Bieber of Rianna, no I invited Stevie Wonder instead! Let's party on! Up to many and I mean MANY years coming! Are you in with me?

Jeff Martin Performing Requiem / Hurt @ The Historic Red Dog on Aug 16, ...

I guess these posts are all a bit the same. Maybe I should take more time to express my feelings about all the music that I post. Jeff Martin (ex singer from The Tea Party) is also one of my favorites. His voice.....love it! His songs: love it. His appearance: pretty yummy. His humor during shows, the way he mixes different songs, from a lot of my favorite groups.....Too bad, he only performs in Australia these past years...hope he comes back soon. And hope to find better video's on You Tube.

Favorite Friday Song - All Night Thing

This new item that I am doing on this blog really fueled my love for music again. All week I am thinking about what I want to share. It really draws me back into on of my biggest loves in life: music. This past year I barely listened to music, that is if you don't count the children cd's we have at our house.

This song I wanted to share with you comes from my all time favorite album: Temple of the Dog. Together with Ten from Pearl Jam it was my bible back in the days of being 17 and searching for an identity, not knowing who I was, where to belong to, what paths to take in life. I guess that the albums that you listen to when you are that sensitive make a huge impression that stays for life.

I love all the songs from the album, but I chose this one because it is one of my all time favorite love songs. I can totally picture the situation. Plus the fact that a pretty handsome singer (Chris Cornell does have a great chest, yummy!) is singing this song with a great voice. Oh well, even after 20 years (!!!) it still touches me and it still gives me a warm feeling.

Favorite Friday Song - Crazy Mary - Pearl Jam

There is just something about this song....loved it from the first moment I heard it. It also reminds me of the conversation I had with friend S. years and years back about which songs we would want at our funeral.....'let's say if....'.

This past year I thought quiet a bit about my own funeral that (thank God!) didn't happen. What songs? So many to choose from. This could absolutely still be one of them. I just hope that this song will be with me for many years to come. It is strong enough to be a great song even in let's say 30 years time. And...as long as Eddie Vedder is the vocalist...probably everything is worth listening to.

Favorite Friday Song - Madrugada - Shine

After all the bad news from Norway, I felt like sharing something very beautiful from the country with the fjords. Meet one of my favorites bands of all time: Madrugada. I love vocals, so when I heard Sivert Hoyem for the first time I was instantly hooked. LOVE, LOVE, LOVE his voice. Hope you like it too. I don't care what he sings, as long as he just sings. Next week, another one of my all time favorite vocalists...

Minimal Switch Update

Every week I still check out the Minimal Switch of the week. But these last weeks all the tips and tricks made me realize one thing: do I really need to minimalize? Why and how? All the challenges are no challenge for me. Like: get your TV out of your bedroom. (What TV?We don’t even have one!) Or have a Blanc-day: one day per year (!) without any appointments. I have Blanc-days several times a week! (Sometimes voluntary, sometimes not) Or take a Twitter & Facebook vacation. (Excuse me?) All of them: no challenge for me. Not that I am that minimal I guess. The subject still really interests me.

So, inspired by Leo Babauta, I switched over to minimalize my mind and expectations. This is a hard one. Nothing easy. For me there is so much to learn in how I think of certain things. Like yesterday. I was really tired but also wanted to spend a good day with my two children. First we went to the market which was really busy. My youngest (2) is in her ‘me-do’ state and goes crazy when I (or her big sister) wants to help her out. (I hope this phase will pass soon!) We also needed to get some stuff from two different store before we went to the playground. Were my youngest wants to do what my oldest can, and is sometimes very frustrated! You get the picture right?

I am trying to be aware of the fact that getting stressed doesn’t help. Not me, not the kids, nobody. So when we came to the playground I decided to sit down at least five minutes and relax. Really put my feet on the ground, breathing consciously, letting go. Letting go of the expectation that the day has to be happy and fun and all. That it is not ok to start yelling at them, but that I also don’t have to be 180 degrees the opposite. That the day might turn out pretty average and that’s ok. I could feel things falling from my back. In the afternoon my oldest watched a movie, while I read a book and slept some. Again: it was a bit of a challenge to not feel guilty about it. (I should be crafting / playing a game with her OR doing the pile of laundry or preparing dinner)

I guess it will be a constant struggle, but one worth committing myself to.

Favorite Friday Song: Air - All I Need

All over the internet I see people who have fun ‘themes’ on their blogs. Through these items they give readers a little insight in who they are and what they like. Many times I really like those items so from now on I will try to post my ‘Favorite Friday Song’.

To be honest, since I became a mom, music is a lot less important to me. Or…I guess I just don’t make a lot of time available for listening. But I really miss it! Everytime I put on a CD I am moved by how good music makes me feel. Recently I read somewhere that music has a very positive effect on the brain, just like doing sports. So let all the endorfines come to us and create some happiness for a little moment in our bussy lives.

The first song I wanted to share brings me back to 1998. That summer was awesome. Friend S. and I went on a trip to the USA. Going from Everett, to San Fransico, to Bakersfield, to Hollywood. We had such a great time, meeting so many cool people.
Starting off in Everett/Seattle with friend Miss J. We visited all the ‘grunge / Singles places and had a fantastic time! Seattle was magnificant; I could easily live there! Then off to San Fransico (could definitely live there!!!), meeting with Jean (Nuclear Rabbit) and going over to his place and to the rehearsal studio. We hit it off straight away. Meeting those guys was great, going to a show by Papa Roach (who got just turned down by a record company). Then the Greyhound bus took us to Bakersfield. We met with Juice (now partly Adema) and stayed with Tim and Dan.

That was probably the best night of the whole trip for me. Everything just completely flowed. Normally I can by quiet introvert, but this time even though there were many people there, I felt super confident. All my senses were open, we joked, laughed, flirted with those guys in a way that I had never experienced before. Loved it!

This song by Air, always reminds me of that vacation and of that night. The music, the video, the couple who is in it. It also takes me back to my youth, when I used to dream of living in the United States. Somewhere in California, with the sun, the free way of life. Sweet memories.

This is what she does

When I ask her to look at Mommy for a picture....Watching her is feeling the biggest amount of LOVE!

Introverts

Having a coffee with a dear friend at l'Oisive Thé in Paris

A while ago I came across the blog of The Road is life. I like the author’s writing and photographs a lot. A few days ago I was pleasantly surprised that she put up a link to an article from the New York Times: ‘Shyness: Evolutionary Tactic?’ by Susan Cain. She writes about shyness / introversion (I believe this to be two totally different things by the way). She states that society today does not appreciate introvert people enough, with their introvert qualities.”

“As a society, we prefer action to contemplation, risk-taking to heed-taking, certainty to doubt. Studies show that we rank fast and frequent talkers as more competent, likable and even smarter than slow ones. As the psychologists William Hart and Dolores Albarracin point out, phrases like “get active,” “get moving,” “do something” and similar calls to action surface repeatedly in recent books.”

I so recognize this. As an introvert myself (tested INFJ, by the Myers-Briggs indicator) I look with wonder at the world. Why do we all have to be ‘flexible or assertive or open to discussion and action’? Not that I am a grumpy lady who walks with her head down, lifting all the misery of the world on her back. I love interacting with people and with the world. I just like going to a cafe with one friend at a time, having tea or coffee more than being with a group of people getting drunk. (Charging a bit here, of course there are many 'in between' options)
I just wonder: “what is wrong with people who are more introvert, who think before they talk, who love reading books, silence, thinking about the meaning of life, who prefer to be alone often, who are perhaps a bit serious and who like to daydream with a cup of tea?” In other words: people like myself?

The older I become, the more confident I feel about being an introvert. Yes, I do not have many chit-chats with other mothers on the playground very often. Or have a large group of friends (but I do have some very close friends, for years!) And yes, sometimes this makes me feel uncomfortable and insecure. And yes, I sometimes force myself to step out more and have a conversation. (And yes, sometimes it works out fine and sometimes it doesn’t)
But I also try to be more gentle with myself and embrace who I am. A good compliment the other day at work (by a lovely, extremely extravert person) was: “I just love your calm and quiet nature, it always makes me feel so relaxed. You really know how to listen and make people comfortable!” Needless to say I cherished this comment.

So here is a shout out to all those lovely introvert people out there! We need everybody in the world! Let’s treasure all energies, loud and silent!

Where is the ocean?

Picture by Ashes and Snow

My dear friend Miss J. made a beautiful piece of art called: Keep it simple. I love it and it is someting so many of us can relate to. Simply because that is one of the ‘spirits of our age’ (het zit verankerd in onze tijdgeest). So it got me thinking again: what do I do to keep things simple?

I wrote about this before in reaction to the website Minimal Switch, which gives readers a weekly challenge. I did some of them, but many I can’t relate to. Simply because it is not a challenge for me. I do not own fancy phones, a television and I do not participate on Twitter and Facebook and all. So I can’t cut down on using those things.

But lowering expectations like Miss J. recommends is a very important way to simplify. Also read the entry by Leo Babauta of Zen Habits. His suggestion: Take your expectations and toss them into the ocean. Have you ever tried? Lowering your expectations , observing all those little voices inside your head that constantly talk and judge and feed expectations? Man, it is hard. But practice makes perfect as they say….(Wait a minute! Perfect? Did I just say perfect? Aah! Were is that big timeless ocean? Anyone?)

I learned just a tiny, tiny bit that watching the clouds of words in my head go by, with everything in it: sunny weather, rain, storms, hurricanes and all, has made a huge difference in how I feel about dealing with all the balls I need to keep in the air one time or another. Just sitting and watching this ‘weather’ feeds my need for relaxation at times, it makes me realize I don’t have to react to all the impulses of the world. It is totally OK the way it is, right there and then at that moment.

And…that meal planning sounds pretty good…will give it a try soon!

Thrift store find.....

A recent trip to the thrift store really made my day, it made my month! I just love hunting for treasures and this time I was really lucky as you can see:

A (real) silver necklace in a fun and beautiful design. It was all black at first but after some cleaning it looks pretty good. My spiritual neighbour from across the street loved it and mentioned the fact that it must have been written in the stars; this necklace waited for me to find it. And even better...it was only 0,75 eurocents!

Paris Blues

Paris!

Friend H. and I went to Paris. We walked, talked, ate, dreamed, laughed. It was awesome!

Minimal Switch Part # 3

Week 14: Check ook 1 of desnoods 2 keer per dag andere sociale media.

Dat vind ik wel lastig. Ik merk dat ik snel de computer pak als ik me wat verveel of als ik moe ben en geen zin heb om iets anders op te pakken.

Zoals nu: zit ik toch weer achter de computer, terwijl het misschien een beter idee is om even lekker in de tuin te gaan zitten. Snel uit dus dit ding!

Tot volgende week! Dan zal ik proberen om ook eens iets te schrijven over het maximaliseren. Misschien nog een betere uitdaging dan het minimaliseren! Waar kies ik (en jij) dan echt voor?)

Week 13: Kijk maximaal 1 keer per dag je e-mail en handel het meteen af.

Geldt dit voor thuis of op het werk? Ik besluit dat het allebei kan, maar dat één keer per dag mail checken op het werk toch wel heel weinig is. Vandaag heb ik wel geprobeerd om twee keer mail te checken en tussendoor de Outlook echt uit te zetten. Zo word ik niet verleid om toch even dat envelopje open te klikken om te zien wie er nu weer wat gezegd heeft.

Week 12: Ga aan de slag met je administratie!

Deze opdracht richt zich op een papierloze administratie van ZZP-ers (vrij vertaald), maar het kan natuurlijk voor iedereen gelden. Zorg dat je papieren op een vaste tijd op orde brengt en rekeningen en dergelijke op tijd weg werkt.

Zelf merk ik dat ik toch vaak post in een grote bak leg zonder het bijvoorbeeld één keer per week weg te werken. Hierdoor zingt het woord 'belastingdienst' wel erg vaak door mijn hoofd, waar ik dan weer heel onrustig van word. Tijd om vast moment in de week te plannen voor het wegwerken van alle papieren.

De ordners zijn bij ons wel heel erg georganiseerd, zodat we alles snel kunnen vinden.

Minimal Switch Part # 2

Week 11: Plan werk / ‘moet’ dingen en probeer daarbuiten het werk echt los te laten. Dus niet even stiekem thuis mail te lezen etc.

Eerder zei ik al dat een aantal weekopdrachten niet op mij van toepassing zijn en dan denk ik aan deze opdracht. Ik kan voor mijn werk niet mijn mail checken thuis en eigenlijk doe ik thuis nooit iets voor mijn werk. Hooguit twee of drie keer per jaar, dus n.v.t.

Week 10: In de trein niet even stiekem mail checken, in de rij bij de kassa even te twitteren etc. Probeer te zijn in het moment.

Zoals ik al zei in week 9: ik heb geen super moderne telefoon waarmee ik kan internetten, dus daardoor word ik niet afgeleid. Wat ik wel merk is hoe ik met name in de trein niet meer zoals vroeger uren naar buiten zat te kijken en weg zat te dromen, maar hoe ik toch de behoefte voel om alle krantjes die er liggen door te nemen en dan nog even een tijdschrift.
Binnenkort moet ik voor werk naar Almelo: ruim twee uur de tijd (alleen al de heenweg) om eens heerlijk uit het raam te kijken naar het prachtige Nederlandse landschap.

Week 9: Plan een dag waarbij je helemaal geen gebruik maakt van communicatiemiddelen.

Mijn leven is al redelijk opgeschoond van communicatiemiddelen. Zo hebben we geen televisie (maar we kijken wel Uitzendinggemist), heb ik geen fancy telefoon, gebruik ik geen Twitter of Facebook en via LinkedIn gebeurt er af en toe wel wat, maar niet heel veel. Wel vind ik het heerlijk om op internet te surfen en vooral aan blogs lezen ben ik verslaafd. Dus een goede opdracht om eens te doen: een dag (of twee?) helemaal geen internet checken en dus ook geen mail. Oei! Lastig lijkt me dat. Het is zo’n gewenning. Meestal tref je niets aan (op bijvoorbeeld Nu.nl, ook al zo’n verslaving) maar dan ineens is daar het nieuws uit Alphen aan den Rijn (het winkelcentrum van mijn jeugd!) en dan zou ik dat nieuws toch maar gemist hebben. Ach, dan maak ik gewoon een uitzondering! Ik ga het proberen.

Week 8: Kijk kritisch naar je meubels: kan er iets weg?

Op dit moment in ons klushuis, leven we nog steeds met en op onze studentenmeubels en dingen die we gekregen hebben en die ik bij de kringloop heb gevonden. We hebben nog weinig nieuws gekocht. Wel vind ik het heerlijk om door woontijdschriften te gaan en om dingen uit te scheuren die ik mooi en inspirerend vind. Dat ga ik eens in mijn agenda zetten: Maak een moodboard of meerderen voor woonkamer, hal, studeerkamer. Zodat we straks gerichter kunnen zoeken als we echt dat geld gaan uitgeven aan mooie nieuwe spullen!

Week 7: Kijk kritisch naar werkafspraken en cancel het een en ander uit je agenda.

Omdat ik aan het revalideren ben, ligt voor mij de uitdaging niet in het cancelen, maar juist in het weer aangaan van contacten. Ook in mijn werk. Dit vind ik eigenlijk best lastig, hoewel het me ook ik goed doet om weer onder de mensen te komen. Toch doe ik het langzaam aan. Ik merk namelijk dat het alleen zijn en de vrije tijd van de afgelopen maanden me ook heel erg goed hebben gedaan. Ik vraag me regelmatig af: “Wat is nu meer op mijn van toepassing: alleen zijn en een wat huiselijker leven of meer actie ondernemen, meer onder de mensen zijn en meer doordraven?” Van allebei krijg ik energie en misschien ligt daarin wel het antwoord: accepteren dat ik allebei ben. Actie en rust. Allebei bewust. Hoewel ik nooit een carrière-tijger zal worden en altijd meer gericht zal zijn op privé. Hoewel: wie weet hoeveel ik ga werken, als ik werk vind dat meer bij me past. Waar de energie meer stroomt.

Ook meedoen aan deze uitdaging: Minimal Switch

Minimal Switch: Part 1

Een week of twee geleden zat ik wat te surfen op het net en kwam ik langs blogs en sites over het Minimalisme. Meer leven/genieten/in het nu zijn etc, door juist minder te doen/moeten/willen. Het greep me; ik werd er blij van en voelde de energie stromen. Dus ingeslagen het pad. Het pad van het meer toepassen van wat ik lees in mijn leven. Om echter te leven, minder met het doel bezig te zijn, me minder te laten leiden door piekergedachten over situaties waar ik toch niets aan kan doen. Om mijn energie meer te richten op wat ik wil en wat ik echt voel. Dat er te laten zijn. Maar waar ik nog veel meer behoefte aan heb, is het me richten op dat wat consuminderen me brengt. Rust en ruimte. Dus ik wil niet alleen opruimen, maar ook gaan sporten, kleuren, fotograferen, buiten zijn.

Het blog Minimal Switch sprak me aan: een flink aantal weken in 2011 een opdracht om bewust de uitdaging van een meer minimalistisch leven aan te gaan. De opdrachten lopen al even en de ene is voor mij relevanter dan de andere. Ik heb ze op een rij gezet en bij elke opdracht een stukje van mezelf gezet. Hierbij de eerste zes opdrachten, binnenkort de volgende zes!

Week 6: Verminder de toevoer van leesvoer. In papieren vorm of in de vorm van e-mail nieuwsbrieven.

Toen ik me bewuster werd van mijn behoefte aan ‘meer met minder’ was dit het eerste dat ik deed: een Nee-Ja sticker op de deur plakken, digitale nieuwsbrieven opzeggen en mijn moeder vragen om niet meer zoveel (leuk en interessant, dat wel) leesvoer mee te nemen. Ik merkte namelijk dat al die folders, tijdschriften en dergelijke schreeuwden om gelezen te worden. Maar dat ging ten koste van mijn aandacht voor het nu. Mijn aandacht voor mijn kinderen. Wat het me nu (na een paar weken) heeft opgeleverd: veel meer rust. Ik word niet meer verleid. Ik kan veel meer ‘zakken’, zakken in het Zijn. Zakken in mijn lichaam. Zakken in rust. Het voelt heerlijk!

Week 5: Schrijf alleen maar e-mails in vijf zinnen. Niet meer! Minder mag!

Deze opdracht kwam ik meer tegen op het net. Aangezien ik een hekel heb aan botte mailtjes die ik soms zie langskomen op mijn werk, ben ik meestal nogal uitvoerig. Eerst wat beleefdheden, dan een korte inleiding en dan de uiteindelijke vraag. Ik ben als de dood dat mensen mij bot vinden namelijk. Maar dit leidt wel tot lange(re) mailtjes, dus dit is best een uitdaging. De dingen korter en bondiger (en soms assertiever) formuleren. Ik ben er nu een paar dagen op aan het letten. Ik vind het lastig, maar ga proberen door te zetten.

Week 4: Ruim je voorraadkast eens op.

Wat heb ik het toch makkelijk met deze opdrachten: manlief heeft net onze nieuwe kelder voorzien van planken. Alles dus netjes schoongemaakt en ingedeeld. Niks overbodigs tot nu toe. Wel onderhouden natuurlijk!

Week 3: Koop wat je echt nodig hebt!

Toen we de belastingaangifte gingen rondmaken, hebben we ook eens kritisch gekeken naar onze uitgaven. Oei! Er ging wel erg veel geld op aan luxe en aan zomaar pinnen. Om ons vervolgens af te vragen waar al dat gepinde geld toch aan werd uitgegeven. Niet aan de boodschappen en aan bijvoorbeeld de kapper, want al die bedragen die pin ik altijd. Conclusie: per maand verdwijnt/verdween een paar honderd euro. Tijd voor een nieuwe aanpak! We hebben een weekbudget afgesproken voor boodschappen, kruidvat, overigen (overblijfkaart school, onderhoudsbeurt fiets etc) en een bedrag dat we ieder per week mogen pinnen. Dat mag op aan: een terrasje, een keer een tijdschrift en iets lekkers als de trein is vertraagd. Verder: pas op de plaats! Ik ben benieuwd wat het ons gaat opleveren!

Nu een week of vier later kan ik al wel zeggen dat ik probeer heel bewust te zijn als ik iets koop. Hebben we dit echt nodig of moet deze aankoop een behoefte vervullen? Welke behoefte is dat? Hoe kan ik er op een andere manier aandacht aan besteden? Als ik eerlijk ben, merk ik dat er veel onrust in mijn lijf zit. Wil ook ik entertained worden door iets lekkers, een tijdschrift, een paar nieuwe oorbellen. Maar ik probeer over de behoefte heen te kijken en me bewust te worden van hoe lang de aankoop écht wat oplevert. Wordt vervolgd....

Week 2: Ruim je werkplek op!

Ook de werkplek is nieuw en ook deze kon in vanuit het niets helemaal opbouwen. Alles netjes dus.

Week 1: Ruim je kledingkast op en gooi weg of breng naar de kringloop!

Je moet weten dat wij een klus huis hebben. Na het afronden van de grove klussen, zijn we nu in het stadium van het mooi maken. Mijn handige man heeft op onze slaapkamer een inbouwkast gemaakt die ik helemaal heb ingericht waarbij ik meteen flink heb opgeruimd. Hub, een flinke tas naar de kringloop. Nieuwe indeling. Alles lekker overzichtelijk en, nu naar een paar weken, merk ik echt dat ik veel meer verschillende kledingstukken draag!

Gedachtenspinsels enzovoort...

Soms vraag ik me af waarom ik toch begonnen ben met een blog. Ik vind het lastig om er tijd voor vrij te maken; om er echt iets van te maken. Terwijl ik toch wel de ideeën heb. Zo dacht ik: "Zal ik schrijven over de blogs over Minimalisme die ik de laatste tijd lees? Of zal ik schrijven over het gesprek met de coach vanmiddag en de leuke oefening die we gedaan hebben? Of zal ik foto's posten? Of zal ik eens kijken of ik wat met de instellingen kan werken, zodat mijn blog wat meer gaat leven?" Kortom: ik ben wel met van alles bezig, maar de tijd vrij maken om het op mijn blog te zetten kost moeite. Maar laat ik bij het begin beginnen en gewoon iets zeggen over het eerste onderwerp: Minimalisme.

Het woord op zich schrikt misschien af. Je kunt het ook noemen: bewuster leven, leger leven, consuminderen. Het hoort allemaal een beetje bij elkaar; raakt allemaal elkaar. Ik kwam een keer terecht op het populaire blog Zen Habits en Mnmlist; twee sites van dezelfde schrijver. De lay-out van de sites is zoals je van de inhoud mag verwachten. Helemaal leeg!

Waar ze over gaan? Over meer leven met minder spullen/geld/afleidingen/contacten etc. Ik merk dat ik de behoefte voel om ook meer te leven met minder. Nu leven wij al met vrij weinig. Zo hebben wij geen TV, maar kijken we wel via de computer. We hebben (nog) geen auto en doen alles met bakfiets of trein (gaat helemaal prima!). We zijn ons aan het verdiepen in biologische vlees pakketten die we in de vriezer kunnen doen. We gebruiken onze mobiel heel weinig, doen niet aan Twitter of Facebook en onderzoeken groene stroom/groen bankieren/een moestuin; je snapt het idee. (Die laatste drie dingen hebben nog niet trouwens, maar we verdiepen ons er momenteel in.)

Een van de eerste dingen die ik laatst heb opgepakt is het verminderen van al het papier dat ons huis binnenstroomde. Dus we hebben een Nee-Ja sticker op de deur. De Nee-Nee variant had ik nog liever, maar dan krijg ik ook geen lokale kranten meer waarin allerlei info staat over kinderboerderijen, zwembaden en wegwerkzaamheden aan het spoor. Laat dat nu net dingen zijn waar we veel gebruik van maken. Ook heb ik mijn moeder gevraagd om geen papier meer mee te nemen. Dus geen folders, boekjes, oude tijdschriften etc. Het heeft me al veel opgeleverd: ik word niet meer afgeleid door al die informatie die toch schreeuwt om gelezen te worden. Maar wat doe ik met die extra tijd en energie? Nog niet zoveel. Gewoon lekker rustig uit het raam kijken. Rustig eten koken. Met de kinderen een boekje lezen. Verder gaan met de biografie van Vasalis: een dikke pil!

Maar waar het eigenlijk om gaat is natuurlijk om meer contact te krijgen. Contact met mezelf, de wereld, de grond onder mijn voeten. Afleiding is heerlijk zei Stine Jensen (in haar essay voor de maand van de filosofie) van de week ergens, maar je raakt ook verwijderd van dat waar het om gaat. Het leven in al zijn facetten. Gewoon het privé leven in al zijn eenvoud en rijkdom.

Ook nog een leuke site: Minimal Switch

Paris: here I come!!!

Yeah, in May, friend H. and I are going to PARIS for a weekend!!!!! The city I love most!

Lots of sightseeing, lots of talking, lots of lovely drinks and good food, lots of sunshine hopefully, lots of photographing, lots of fun!

Medische update

Gek hoor, naast alle dagelijkse dingen: genieten van de kinderen, gewoon huishouden, weer steeds meer werken en klussen aan ons huis, is er ook nog steeds het medische circuit waar ik voorlopig nog in zit. Ik moet ergens niet vergeten dat mijn hartaanval pas 7 maanden geleden was; het voelt echt al veel langer terug. Bovendien vergeet ik soms haast dat ons leven werd opgeschrikt door zoiets groots. Hoewel: vergeten is er niet echt bij, het zingt altijd wel ergens op de achtergrond. Maar omdat het dagelijkse leven gewoon zo snel gaat met zoveel dingen erin, neem ik niet altijd de tijd om stil te staan.

Een paar weken terug waren we in het AMC. Eigenlijk kunnen de artsen nog niets zeggen, behalve dat ze bij het genetisch onderzoek geen Long QT 1 en Long QT 2 hebben gevonden. Er is wel heel duidelijk iets mis met de elektriciteit van mijn hart en het lijkt ontzettend op Long QT 2. Voorlopig zitten we dus nog op de weg van dit syndroom en de verwachting is dat aan het eind van de zomer het onderzoek kan worden afgerond. Dan wordt ook gekeken wat we met onze twee kinderen moeten doen. Kijk, als er bij mij genetisch niets gevonden wordt, hoeven zij ook niet getest te worden. Maar er is wel duidelijk iets met mij aan de hand, wat ik kan hebben doorgeven. Dat is voor ons als ouders heel erg spannend. Ergens hopen we gewoon dat ze bij mij een defect gen vinden. Dan kunnen ze vervolgens de kinderen ook zoveel beter onderzoeken. Nou ja, afwachten dus maar.
Over een week krijg ik nog een inspanningstest en nog een echo van mijn hart. Dan nog een bezoek aan de revalidatiearts en de neuroloog. Ondertussen nog contact met de bedrijfsarts, dus genoeg bezoeken, gesprekken en onderzoeken die ons eraan herinneren dat er wel degelijk iets ergs is gebeurd. Ik weet nog niet goed hoe ik me er toe moet verhouden. Ik voel me namelijk helemaal niet ziek. De vermoeidheid van de afgelopen maanden slinkt dagelijks. Ik zie er gewoon helemaal normaal uit. Het ziet er naar uit dat alles weer gewoon kan worden. Maar daartegenover staan nu nog een paar 'maars'. 'Ik voel me niet ziek, maar ik heb wel degelijk wat.' 'Ik zie er goed uit, maar...' Soms best lastig om mee om te gaan. En omdat de toekomst onzeker is, in de zin van dat niemand kan zeggen of mijn hart ooit weer op hol slaat of wat dan ook, kan ik het verhaal van mijn hartaanval niet afronden. Ik kan niet zeggen: "toen werd ik ziek, maar nu ben ik weer genezen en dat is zo en zo gegaan." Nee, het verhaal blijft en wordt steeds vervolgd. Nogmaals: ik weet nog niet hoe ik me daartoe moet verhouden. Het maakt me in ieder geval soms heel verdrietig. Dan voel ik me gewoon soms zielig. Hoewel ik me over het algemeen gelukkig kan overgeven aan het leven weer en het gewoon kan oppakken. Wordt dus vervolgd.

A few weeks ago I went to the hospital. The doctors still can not say much about what is wrong with me. There is something wrong with my heart, but it is still unknown. I am getting more tests soon and will see some more doctors in the next few months. In the meantime I am picking up my old life again. Working, taking care of the kids, seeing friends and all. Because things go back to normal so easily I forget many times that this is not to be taken for granted!!! I did crawl through the eye of the needle. I still don't know how to handle all this. I will never get better. It will never go away. That is big. I am worried about the health of my two children...Big Sigh...Not easy...
To be continued...

Thrift Store Find # 2

Melita tea/coffee pot, serves just enough for two. Love the clean lines.

Thrift store finds!

Long live thriftstores! I just simply love browsing through all the stuff they have. Unfortunately, the one we have in our home town burned down just after New Years Eve. But fortunately: they just opened their doors. And this is some of the result. Will post more later on:

Can you tell I have a thing for flowers and bright colors? And what about the brown shirt with the white flowers? What do you reckon? Nice or too much like granny's curtains in the 70's?

Oh and did I mention the best part? All of the items are like 2,50 euro! Is there a better way to make a woman happy? ....There is? Really? ....you just have to let me know...don't know if I'll believe you!

Mijn dochter!

Al zingend komt ze hele uren door, al knutselend en spelend. Tijdens het zingen zingt ze van alles wat in haar omgaat. Melodie kan ik niet geven, tekst wel:

"Opa en Oma zijn op vakahantie. Daar ben ik zo verdrietig over in mijn lichaam..van bihinen.
Maar van buiten ben ik niet verdrietig, maar gewoohoon blij. Dat vind ik knahap van mezelf."

"En dahan bedenk ik gewoon dat ze snel weer teruhugkomen...dan ben ik weer blijhij... en gelukkig mag ik paaseitjes etehen..."

Ik vind het geweldig hoe genuanceerd kinderen al dingen kunnen en heerlijk die overstap van iets dieps naar iets (in mijn ogen, maar niet in die van hun) triviaals.

Vergeet je niet te leven...

En onderweg van Amsterdam naar huis, kwam ik dit tegen. Op het station van Abcoude. Wijze woorden in de polder.

Vergeet je niet te leven

Dacht ik laatst

De tijd hield stil
een adempauze even

en als je nu eens zonder haast

buiten de tijd om wilt

slagbomen neergelaten

dolgedraaide wijzerplaten

onder je door en langs je heen

ze laat voor wat ze zijn en dan

meer lucht en ogen van

het goede aardse zien

een beetje ruimte worden en misschien

iets meer gericht alleen

Kees Hermis

P.s. De opmaak wordt steeds gewist...maar het gaat om de inhoud zullen we maar zeggen

Tea Bar

Vandaag met vriendin F. (Hoi! Vond het heel gezellig!) afgesproken op Amsterdam Centraal. Zonder plannen nog, maar het prachtige weer nodigde uit voor een goede wandeling. En aangezien het heerlijk is om jezelf te laven aan mooie spullen en lekker eten, togen we naar de Haarlemmerstraat/Haarlemmerdijk. Wat is Amsterdam toch prachtig zo in het voorjaarslicht!

We zagen leuke winkels en dronken koffie met super gebak bij het Vlaams Broodhuys. Verder gestruind in een kaartenwinkel/stomerij/postkantoor en op naar de Tea Bar waar ik al eerder over gelezen had. Natuurlijk als echte theeleuten onszelf getrakteerd op zakjes thee om mee naar huis te nemen. Ontzettend leuk is dat je thee zelf mag scheppen en dus naar hartelust kunt ruiken en kijken. Zelf koos is voor Ochtendzon en Champagne Cassis. Vriendin F. voor de altijd goede keus van Rooibos-Citrusvruchten. Nu net beiden theeën uitgeprobeerd en ze zijn beiden heerlijk. En als echte theeliefhebber kan ik zeggen dat het lang niet altijd makkelijk is om een goede thee te vinden. Dus op naar Amsterdam en/of de webshop!

Today I met with friend F. and we had a lovely morning in Amsterdam. We were invited by the sun to go for a good walk and visit the lovely area of the Haarlemmerdijk/Haarlemmerstraat. We had some good conversations, bought cute stuff and lovely tea at the Tea Bar! Don't miss this place when you love tea and visit the city. It is absolutely worth it! I will definitely go back there or visit their webshop.

De Kist

Kijken jullie wel eens naar het programma 'De Kist'? Via Uitzending Gemist heb ik laatst weer een aantal afleveringen gezien waaronder die met Annemiek Schrijver (journalist, schrijfster, presentratice van Het Vermoeden). Ik vond het fantastisch. Ik geniet ervan als mensen vol vuur en passie kunnen verwoorden wat ik van binnen voel. Enkele ideeën, die ik maar even kort noem, maar die wel voer zijn voor meer 'schrijfstof'.

- Ieder kind heeft vonken van liefde en mededogen, die als pilaren zijn waar het heelal op rust. Wij mensen zijn uitdrukkingsvormen, maar worden uiteindelijk als golven weer opgenomen in de zee. Op het moment dat wij sterven.
- De hel is het afgescheiden denken.
- Nabijzijn, dat is waar het om gaat. Juist in de ontmoeting en confrontatie met de ander kun je jezelf bewust worden van je eigen maskers, van je eigen schillen. De kunst is om daarin wakker te worden. Zo denkend kan je als individu alleen maar echt aan het licht komen in de ontmoeting met de Ander.

Dit doet mij denken aan: wat gebeurt er al ik dood ga? Waar geloof ik in en waar sta ik? Het idee/gevoel van weer terugopgenomen worden in een groter geheel spreekt me aan. Ik kan namelijk niet zoveel met reïncarnatie en ik vind ook dat daar tegenwoordig zo makkelijk mee wordt om gesprongen.
Verder voel ik steeds meer de behoefte om mijn 'normen en waarden' actief te benomen. Waar sta ik voor? Waar geloof ik in? Mijn hele leven heb ik al het idee dat ik geen grond heb. Wat is die grond. Kennen jullie je eigen grond? Hebben jullie daar een besef van? Of denken jullie daar gewoon nooit over na.

Last week I saw the programm 'De Kist'/The Coffin. In this program famous Dutch People are visited and the journalist brings a real coffin in their house. They talk about life and death. Last week they did an interview with a Dutch journalist and she was so passionate about life and death and her growing process. Very inspirational.

Denkend aan Holland...

English or Dutch: that's the question

For quiet some time I have been thinking. Thinking about whether I should change the language of my blog entries. I do notice that there are a lot of readers from outside Holland, which I love. It is nice to know that you are out there checking out my entries every now and then. But as some of you might know about me; I have an active mind. Am aware of my inner status often and think about it and have the need to express it. I feel the need to express myself a lot more powerful. Writing in English is keeping me from being sharp, to the point. A lot of energy goes into looking for the right words and the right grammer. Which is preventing my feelings and ideas from getting organized. You see: I am using writing for organizing my inner....soul. It has been this way since I started a journal at the age of 8. So I have been thinking: I will try to write in English as much as I can. (And as long as my energy is sufficient enough) But I will write a lot more in Dutch. I will try, though, to give an English summery in a few lines.

I just love writing so much, that I want to spread my wings and just go! Honestly, it also scares me a little, cuz writing in English gives a bit more distance to my feelings, whether happy, sad, angry, grateful or whatever. Writing in Dutch will bring everything much closer. But after these first months in blogging I need to conclude that it is all the way or no way. I just need to do it.
Let me spread my wings!

Ik ga nu meer mijn vleugels uitslaan!

Bloggen in het Nederlands...poeh...spannend dus....Gek dat het zo voelt? Ik weet het niet. Ik ben me er toch van bewust dat er mensen meelezen. Ik probeer zo eerlijk mogelijk te zijn en zo direct mogelijk te schrijven. Ben benieuwd hoe andere bloggers hiermee omgaan.
Het schrijven in het Nederlands voelt in ieder geval goed. Mijn vingers gaan sneller over het toetsenbord en ik kan nu heerlijk swieren. Met vaart ergens doorheen gaan.
Is er nog iets wat ik wil zeggen?

Afgelopen zondag met zo'n tachtig mensen naar een kweker in de Kwakel geweest. Vol met allemaal tropische planten en cactussen en bomen. Helemaal fantastisch! De hele dag één groot foto-walhalla! Het was heerlijk om alleen maar foto's te maken. En voor mij was het ook heerlijk om te merken aan het eind dat ik de hele dag ben doorgekomen, zonder ook maar één moment bij mezelf te hebben stilgestaan. Zo van: durf ik dit wel? Kan ik dit wel al weer? Nee, ik moet zeggen: het ging helemaal vanzelf en dat is een pluim waard zou mijn moeder zeggen. Goed om te merken dat ik groei. Ook goed om te merken dat het creatief bezig zijn zo voedend is. Het woord dat al dagen door me heen gaat, is 'spelen'. Ik moet echt veel meer spelen in dit leven. Het leven is veel te kort voor al dat serieus. Maar ja, daar tegenover staat de 'stem' die zegt dat het dan wel van een behoorlijk niveau moet zijn. Dat het nut moet hebben. Dat het ergens toe moet leiden. Wat een onzin ergens! Die strenge stem moet meer in evenwicht woren gebracht met het spelende kind van binnen! Tijd voor wat interactie tussen die twee.

After my photoday I realized that I need to 'play' a lot more often. That the voice inside that tells me that everything has to have a reason needs to be more balanced. The player and the stricter voice inside of me need a serious talk!

A day at the tropics

Macro Fun