De eerste keer...

Nog maar een paar dagen en dan is het alweer een jaar en 10 maanden geleden dat we afscheid namen van Mirthe. We gaan op naar haar tweede sterfdag, haar derde verjaardag zonder haar, de tweede keer zonder haar op vakantie. Binnenkort gaan we bessen plukken bij de Pollekamp. Dat is één van de laatste dingen die we weer 'voor de eerste keer' gaan doen. Met ons vieren zijn we er een aantal keren geweest. Kilo's bessen hebben we geplukt voor smoothies, jam en in de cake. Een week of zes voor haar dood waren we er voor het laatst...

Gek is dat...hoe je ook als je bijna 45 bent zoals ik, weer dingen voor de 'eerste keer' kunt doen. Je hele leven ga je als mens door dit soort fasen. De eerste keer alleen zonder ouders...(heerlijk), de eerste keer alleen op pad na moeder te zijn geworden...(hé, de wereld is compleet veranderd, heeft een andere kleur), de eerste keer na de dood van mijn kind...(bestaat er serieus nog een wereld? Staan die mensen daar nou echt blij te lachen? Waar komen al die tienermeiden met paardestaart en opoefiets ineens vandaan?) 

En dan komen er weer nieuwe herinneringen bij...waar zij dan weer niet bij is...ik wil zuinig zijn met die 'eerste keren'! Zuinig zijn met Mirthe. Zuinig zijn met 'toen', met 'weet je nog?' Langzaam proeven, langzaam lopen, haar pakken uit de flarden in de lucht. Haar opsnuiven tussen de bessenstruiken - haar plukken en gewoon weer meenemen het leven in.

Maar het leven leeft zich voort...in razend tempo...houdt geen rekening met mijn gemijmer en verlangen. In dat leven ben ik voor de tweede keer afgestudeerd: nu als Geestelijk Verzorger. Het leven leeft zich in de lavendel in de tuin, in dochter E. die alweer 10 wordt, in een nieuwe zomerjurk, in boeken die ik lees en nog boeiend vind ook. In de groenten in de moestuin en in de bijen van manlief de imker.

Vaak voel ik de tegenstrijdigheid: de donkere kant, de dood die aantrekkelijk is, het immense gemis, verdriet en verlangen en daar doorheen het licht, het leven, verlangen en hoop. Dat niet alles stukloopt op haar dood. Dat er leven is ná de dood en mét de dood. Dat het mag. Dat het kan!

2019

Ik wil niet gelukkig

Ik wil geen nieuw jaar

Ik wil je zien rennen

Met de wind in je haar

Tussen al onze vrienden

Wil ik je zien lopen

Een complete set kinderen

Ik wil kunnen hopen

Ik wil levens kunnen winnen

Dat die hoop ergens landt

In de loterij van het leven

Dat geen jong leven meer strandt

Die levensloten deel ik uit

Ik weet precies aan welke mensen

Gezinnen worden weer compleet

Vervult hun diepste wensen

Dan kan de tijd weer gaan lopen

De toekomst kan weer komen

Zorgeloos, zo heel gewoon...

Voor ons onmogelijke dromen...

Afscheid Groep 8 - Mirthe's lievelingsboeken

Het is alweer even geleden dat wij uit naam van Mirthe afscheid namen van Groep 8. Hoe doe je zoiets? Een opdracht voor niet alleen ons, als familie, maar ook voor de leerlingen, leraren, ouders en andere betrokkenen. Hoe neem je een kind dat er niet meer is mee in de eindmusical? Mee in de overgangsgesprekken naar de middelbareschool? Mee in het afscheid nemen van Groep 8?

Al maanden van te voren werd mij gevraagd: "Kom je straks naar de eindmusical? "En kom je naar het uitzwaai-moment? "Welke rol zou ze gekregen hebben?" "Komen de ouders wel kijken juf?" Al die tijd heb ik gezegd: "Ik snap dat jullie het vragen, maar ik beslis op het moment zelf hoe ik me voel." Veel mensen spraken ook de behoefte uit om nog 'iets' te doen...

Wat een zegen is het gebleken dat er zoveel fijne mensen om ons heen staan. Zo opperde iemand het idee: "Mirthe hield ontzettend van lezen...laten we geld inzamelen en daarmee haar lievelingsboeken aan de schoolbieb schenken." Geniaal, want ze kon zelf aardig mopperen. "Ze hebben helemaal geen leuke boeken mam!" Toen ik zelf eens even ging kijken bleek het reuze mee te vallen en heb ik haar gezegd dat Thea Beckman toch écht de moeite waard is. Er werd ruim 200 euro opgehaald waarvan we vijftien boeken hebben kunnen aanschaffen. Elk boek voorzien van een klein voorwoord van mijn hand.

De eindmusical bleek ook op een ochtend te worden opgevoerd, dus daar maar alvast even aangeschoven. Helemaal achterin, uiterlijk gewapend met zakdoeken die niet nodig bleken te zijn. Innerlijk gewapend met bemoedigende woorden aan mezelf. "Je gaat alleen maar even kijken, je kunt altijd weer weg." In het decor hingen canvasdoeken met daarop afgedrukt een aantal tekeningen van Mirthe. Het pakte heel goed uit en de dag erna ben ik 's avonds weer gegaan. 

Ik vond het fijn om te voelen dat ik blij werd van andermans kinderen. Ik zag hoe ze allemaal gegroeid zijn door de jaren heen. Hoe ze veranderd zijn en uit hun schulp komen. Ik voelde de trots mee met hun ouders. En ja, ik voelde ook pijn en een inmens verdriet, maar dat was gelukkig niet het enige. De borrel na afloop deed me voelen hoe ik kan genieten van zomeravonden, van mensen ontmoeten, van uitgaan.

Het deed me beseffen dat mijn weg van de rouw aan de ene kant heel eenzaam is, maar aan de andere kant ook uitnodigt om verbindingen met anderen aan te gaan. Ik heb een keuze. Om me open te stellen voor een ander. Om verhalen te delen. Juist door naar de eindmusical te gaan, juist door de pijn mee te nemen, ontstond daar ruimte voor.

Het uitzwaai-moment de dag erna...dat heb ik dan weer wel overgeslagen...dat was te veel de toekomst in, een toekomst die wij nooit zullen hebben...